Aan het station is er wel enige drukte. Terwijl Jan helpt met onze bagage naar de trein te brengen schrijft Caroline nog vlug de GSM-nummers op een kaartje. 'Je weet maar nooit' zegt Jan breed lachend en dan is het tijd om afscheid te nemen van onze nieuwe vrienden.
In de trein zitten we langs de zuidkant, dat hadden we bij reservatie gevraagd omdat je dan langs de kant zit waar je het mooiste zicht hebt, anders zie je vooral de flanken van de bergen. Het is aardig druk op de trein.
En dan is het zo ver, met een luide, schrille fluittoon wordt het vertrek aangekondigd en ja hoor, daar zet 'El Chepe' zich kreunend en steunend in gang om geleidelijk aan op kruissnelheid te komen. De trein wringt zich door de bochten van de koperkloof waarbij je de voorste wagons rechts ziet draaien. De machine doorklieft het landschap. Een diepe afgrond aan de rechterkant, links de bomen die tussen de rotsblokken oprijzen naar de helderblauwe hemel. Weidse vergezichten wisselen zich af met spitse toppen en diepe geulen.
Terwijl de trein zijn weg verder zet bestuderen we de kaart met de verschillende stopplaatsen. Onze volgende bestemming is Bahuichivo op ongeveer 1800 m. hoogte.
Het station van Bahuichivo verschilt niet heel veel van dat van El Divisadero. Een kleine stopplaats, want an sich stelt Bahuichivo niet veel voor.
De bus van het hotel staat ons op te wachten en de weinige reizigers die hier met bagage uitstappen gaan allemaal in de richting van de hotelbus. Na ongeveer 40 minuten komen we aan in Hotel Mision te Cerocahui, een voormalige missiepost omgetoverd in een 42 kamers tellend hotel met een mooie wijngaard.
Om onze benen te strekken gaan we onmiddellijk op pad want vlakbij is er een waterval en die willen we wel eens zien.
Het water brengt ons helemaal tot rust. We vleien ons neer op het gras en genieten van de appels en de noten die we meebrachten. Ik lees in mijn reisgids dat het plekje waar de waterval zich situeert, Huicochi noemt wat in het Taramahuri (de taal van de inheemse indianen) 'plaats van vele bomen' betekent.
We struinen verder en klimmen weer wat, het bijt in onze kuiten maar het uitzicht is alweer adembenemend. We kijken in de diepte naar de Uriquecanyon en laten ons met plezier overweldigen door deze prachtige natuur. Bahuichivo/Cerocahui is onze laatste stopplaats in de Barranca del Cobre. Vanaf hier reizen we naar de kust. Maar dat is voor morgen, nu genieten we van het prachtige weidse landschap en de diepste canyon van deze koperkloof.
