Vandaag nemen we voor de laatste keer 'El Chepe' richting Golf van Californië; we verlaten zo de Sierra Madre om uiteindelijk de Stille Oceaan te zien.
Vanmorgen om kwart voor acht vertrok 'el Ferrocarril' richting El Fuerte, onze eerstvolgende tussenstop. De volledige treinreis zal vandaag ongeveer vijf uren in beslag nemen, uren waarin we voor de laatste keer de mooie canyons kunnen bewonderen. Het is relatief rustig op de trein waardoor we gemakkelijk kunnen laveren tussen rechts en links of anders gezegd tussen de diepe canyon en de flank van de berg.
Net voor we Temoris bereiken rijden we de tunnel La Pera in, één van de 87 tunnels die op dit Pacificotraject gebouwd werd. Deze tunnel is 217 m lang en is in een U-curve gelegd en wordt ook wel eens de hoefijzertunnel genoemd.
Bij het verlaten van de tunnel rijden we opnieuw door de kloof. Ondertussen zitten we op een hoogte van ongeveer 1 km.en rollen we van de ene brug naar de andere.
De 'Puenta Chinipas' is de hoogste brug op het hele treintraject door de koperkloof en 'hangt' op ongeveer 100m boven de rivier waar ze haar naam aan dankt. Gedurende 234 m rijden we dus boven de Chinipasrivier. Geniet mee van het spektakel ... bekijk de video.
Na de hoogste brug komt als nieuw spektakel de langste tunnel van 1,8 km die dan weer gevolgd wordt door de langste brug. De Agua Caliente Bridge hangt over de rio Fuerte, is ongeveer een halve kilometer lang.
Een kleine stop in El Fuerte en dan is het recht naar Los Mochis, de plaats van de schildpadden ... euh, ja dat betekent Los Mochis in het plaatselijk Indiaans.
Ons hotel Santa Anita ligt in in het centrum van Los Mochis, heeft 110 kamers en is voorzien van alle modern comfort. We blijven hier twee nachten, gewoon de tijd om even te relaxen en de oceaan te bewonderen vanaf een van de mooie vlakke stranden in de buurt.
Vanuit ons arendsnest in El Divisadero, waar de Tararécua, de Urique en de Copper Canyon bij elkaar komen, hebben we een adembenemend uitzicht. Als we straks onze treinreis gaan aanvangen zullen van de hoogste punt geleidelijk aan dalen. Onze volgende stop, Bahuichivo is maar liefst 600 m lager.
Aan het station is er wel enige drukte. Terwijl Jan helpt met onze bagage naar de trein te brengen schrijft Caroline nog vlug de GSM-nummers op een kaartje. 'Je weet maar nooit' zegt Jan breed lachend en dan is het tijd om afscheid te nemen van onze nieuwe vrienden.
In de trein zitten we langs de zuidkant, dat hadden we bij reservatie gevraagd omdat je dan langs de kant zit waar je het mooiste zicht hebt, anders zie je vooral de flanken van de bergen. Het is aardig druk op de trein.
En dan is het zo ver, met een luide, schrille fluittoon wordt het vertrek aangekondigd en ja hoor, daar zet 'El Chepe' zich kreunend en steunend in gang om geleidelijk aan op kruissnelheid te komen. De trein wringt zich door de bochten van de koperkloof waarbij je de voorste wagons rechts ziet draaien. De machine doorklieft het landschap. Een diepe afgrond aan de rechterkant, links de bomen die tussen de rotsblokken oprijzen naar de helderblauwe hemel. Weidse vergezichten wisselen zich af met spitse toppen en diepe geulen.
Terwijl de trein zijn weg verder zet bestuderen we de kaart met de verschillende stopplaatsen. Onze volgende bestemming is Bahuichivo op ongeveer 1800 m. hoogte.
Het station van Bahuichivo verschilt niet heel veel van dat van El Divisadero. Een kleine stopplaats, want an sich stelt Bahuichivo niet veel voor.
De bus van het hotel staat ons op te wachten en de weinige reizigers die hier met bagage uitstappen gaan allemaal in de richting van de hotelbus. Na ongeveer 40 minuten komen we aan in Hotel Mision te Cerocahui, een voormalige missiepost omgetoverd in een 42 kamers tellend hotel met een mooie wijngaard.
Om onze benen te strekken gaan we onmiddellijk op pad want vlakbij is er een waterval en die willen we wel eens zien.
Het water brengt ons helemaal tot rust. We vleien ons neer op het gras en genieten van de appels en de noten die we meebrachten. Ik lees in mijn reisgids dat het plekje waar de waterval zich situeert, Huicochi noemt wat in het Taramahuri (de taal van de inheemse indianen) 'plaats van vele bomen' betekent.
We struinen verder en klimmen weer wat, het bijt in onze kuiten maar het uitzicht is alweer adembenemend. We kijken in de diepte naar de Uriquecanyon en laten ons met plezier overweldigen door deze prachtige natuur. Bahuichivo/Cerocahui is onze laatste stopplaats in de Barranca del Cobre. Vanaf hier reizen we naar de kust. Maar dat is voor morgen, nu genieten we van het prachtige weidse landschap en de diepste canyon van deze koperkloof.
Gisterenavond is het etentje met Jan en Caroline wat uitgelopen, waardoor we vanochtend wel wat later aan de ontbijttafel verschenen. Gelukkig hebben we alle tijd want onze bus naar Divisadero vertrekt pas rond 10u. We hebben er voor gekozen om dit stukje met de bus te doen om meer van de omgeving te kunnen zien. Op het ogenblik van reservatie hebben we er natuurlijk niet bij stil gestaan dat we langs diepe ravijnen zouden rijden en we hopen dat het een ontspannende reis zal worden en niet zo'n bangelijke rit als van Creel naar Batopilas!
Het is nu 10u35 en de bus is nog altijd niet aangekomen. Sommige lokale mensen druipen af, anderen staan druk te gesticuleren maar alles wijst er op dat er geen bus zal komen. De ene vertelt dat de bus in panne staat, de andere zegt dat de chauffeur onwel is geworden en weer een andere komt met een verhaal van politie en drugs. Resultaat ? We staan gepakt en gezakt om naar Divisadero te gaan, maar we hebben voorlopig geen vervoer.
Plots zien we de Jeep van Jan en Caroline voorbij rijden en net op het moment dat wij ze herkend hebben, hebben zij ons blijkbaar ook opgemerkt en een grote stofwolk producerend remt de Jeep met volle kracht.
Caroline springt uit de 4x4 en komt naar ons toe. Terwijl we ons verhaal doen, komt ook Jan erbij staan en kijkt hij glimlachend naar Caroline. 'Het lijkt er op dat we nog een stukje samen zullen moeten reizen' knipoogt hij naar zijn vrouw. Eigenlijk willen we helemaal niet dat zij hun reis aanpassen aan ons, maar anderzijds zitten we wel met een vervoerprobleem en als zij hun route aanpassen, dan moeten zij ook logement hebben ... Een paar telefoontjes later is alles geregeld en zijn we met z'n allen op weg naar Divisadero.
Na 20 minuten rijdt er een bus in de tegenovergestelde richting (dus naar Creel) van Estrella Blanca, de maatschappij waar wij geboekt hadden. Dus, uiteindelijk hadden we toch nog met de bus kunnen gaan ... vermoeden wij, maar zijn wel blij dat Jan en Caroline ons hebben meegenomen.
Tijdens de tocht van ongeveer 45 km door de koperkloof hebben we ogen te kort. Het landschap is bijzonder, de ravijnen diep, de bergen hoog. In de verte, op een hoogte ... eigenlijk boven de kloof, ligt ons hotel. Hotel Divisadero Barrancas heeft een unieke ligging met een prachtig zicht over de canyon, het hangt als een arendsnest tegen de rots. Het is adembenemend! Kijk naar onze video en overtuig jezelf !
Nadat we ons hebben geïnstalleerd in onze respectievelijke kamers en de innerlijke mens hebben versterkt met een op appel gebaseerde lunch, vertrekken we om de omgeving wat te gaan verkennen. We hebben geluk, want er vertrekt binnen een ruim half uurtje net een begeleide wandeling waar we mee kunnen aansluiten.
De wandeling loopt langs de rand van de canyon, onderweg zien we en horen we prachtige vogels. Uiteindelijk bewonderen we de Piedra Volada, een gigantisch rotsblok dat mysterieus balanceert over een steile rotswand. De waterval van de Piedra Volada kan je helaas enkel in het natte seizoen bewonderen, dan dondert het water vanaf deze 450 meter hoge rotsen naar beneden. Het is trouwens de grootste waterval van Mexico.
Gisterennamiddag zijn we in Batopilas nog wat gaan wandelen, want hoewel moe van de lange én spannende busreis wilden we toch nog wat van de omgeving ontdekken. Uiteindelijk hadden we meer dan 6 uur in de bus gezeten en hadden we behoefte aan het strekken van onze benen en hoe konden we dat beter doen dan langs de Batopilasrivier te wandelen?
Op ongeveer 6 km van Batopilas ligt de 'verloren kathedraal' gebouwd in de 18e eeuw door de Jezuiten die er een missiepost hadden neergezet. Helaas werden deze Jezuiten door de Spanjaarden verdreven. Opvallend is het bouwmateriaal van deze 'kathedraal'; deze is niet opgetrokken door ter plaatse gebruikt materiaal. Meestal gebruikt men er stukken rots en geen bakstenen.
Tijdens onze wandeling langs het oude aquaduct konden we niet alleen van de zon genieten, maar ook van de prachtige natuur. Deze streek herbergt bijzondere maar vooral zéér kleurrijke vogels zoals de toekan, de eekhoornkoekoek en de 'mot mot' ... waar we geen vertaling voor vonden, maar waar we wel een foto van hebben (zie hiernaast). Stuk voor stuk mooie dieren.
Wat ook een bijzondere ervaring was is de alomtegenwoordige stilte. Buiten het kabbelende water van de rivier en het zingen of fladderen van de vogels heb je geen geluid. Niks ... helemaal niets. Een natuurlijk 'stiltegebied' waar wij in Vlaanderen er nog slechts een paar van over hebben.
Maar nu is het tijd om het hotelletje te verlaten. Jan en Caroline staan bij hun Jeep Wrangler hun bagage in te laden. Toen we gisteren 's avonds in ons hotelletje gingen eten hoorden we plots plat Antwerps praten ... in the middle of nowhere in Mexico klonk dat wel surrealistisch in de oren! En ja, wat doen Vlamingen in het buitenland ... juist ja, verbroederen . We wisselden ons ervaringen uit en wij vertelden van ons spectaculaire busreis. Jan en Caroline stelden ons meteen voor om met hen de terugreis naar Creel aan te vatten, het was helemaal geen moeite want ze waren toch van plan om via Cusarare naar Creel te rijden. En zo was het dus overeengekomen dat we samen terug zouden reizen.
De 56-jarige Jan was een rustige man die samen met zijn vrouw Caroline een jaar ronddoolden in Noord-Amerika maar die nu al ongeveer anderhalve maand in Mexico aan het toeren waren. Ze hadden al heel wat kilometertjes op hun teller staan en genoten zichtbaar van hun reis.
In deze 4x4 was het wel een stuk comfortabeler reizen, zelfs langs de diepe ravijnen ... dat was natuurlijk dankzij Jan, die behendig en zelfzeker zijn mobiel rustig over de 'dirtroad' (geen asfalt maar kiezels) loodste. Terwijl we tijdens de busreis ons eerder zorgen maakte over onze veiligheid konden we nu volop genieten van de spectaculaire natuur.
Vanuit de diepste canyon (400m) gaat het geleidelijk aan weer naar omhoog; Creel ligt immers op ongeveer 2500 m hoogte. Op ongeveer 22 km van Creel neemt Jan de richting Cusarare waar we de watervallen gaan bezoeken. Cusarare betekent in de taal van de Tarahumara-indianen 'waar de arenden vliegen'. Benieuwd of we er ook gaan zien ... De waterval is 30 m hoog en via een kiezelpad kunnen we helemaal naar beneden wandelen. De tocht duurt ongeveer 40 minuten, maar is absoluut de moeite waard.
Hierbij kan je genieten van de mooie watervallen van Cusarare.
Terug in de Jeep rijden we verder naar het Ararekomeer, dat op 8 km van Creel werd uitgegraven. Arareko betekent in de indianentaal 'hoefijzer' en het meer heeft dus ook die vorm.
Vandaar zijn we doorgegaan naar de vallei der paddestoelen en de vallei van de kikkers ... de paddestoelen waren duidelijk, zoals je op de bijgaande foto kan zien, maar de kikkers ... mijn verbeelding werkt precies niet zo goed mee ...
Terug in Creel spreken we met Jan en Caroline af om ons eerst op te frissen en daarna samen iets te gaan eten om onze gezamenlijke trip af te ronden.
Creel, omgeven door mooie naaldbomen en eikenbossen met rondom rond prachtige rotsen, ligt 175 km zuidwestwaarts van Chihuahua op een hoogte van ongeveer 2 500 m. Vandaag vertrekken we echter met de bus naar Batopilas, een onooglijk klein dorpje aan de voet van een berg zowat 2000 m lager dan Creel. Terwijl het klimaat hier in Creel als aangenaam wordt ervaren omdat het overdag zo tussen de 20 à 25 graden is heeft men ons al gewaarschuwd voor het subtropisch klimaat van Batopilas met zijn benauwende vochtige warmte.
De trip naar Batopilas doen we met de lokale bus, maar achteraf bekeken hadden we deze beter met een ervaren chauffeur met een 4x4 terreinwagen kunnen doen. Eerlijk? Ja, we hebben ze geknepen De route was op meer dan één manier 'adembenemend' ! We hebben zo goed mogelijk de meer dan 5 uren durende tocht proberen vast te leggen zodat je zelf kan oordelen ...
De enige manier om in Batopilas te komen is via een 65 km lange baan met kiezels die zich net naast de diepe afgronden bevindt. Eigenlijk is het een smalle weg die je van een hoogte van 2,5 km via een slingerend pad langs ravijnen naar beneden brengt. Tijdens de trip zie je wel adembenemende vergezichten en daar doe je het tenslotte voor.
Heelhuids hebben we het er van af gebracht en we mogen er niet aan denken dat we nog terug naar Creel moeten morgen!
Batopilas was eeuwen geleden de bakermat van de zilvermijnen, helaas blijft daar vandaag niets meer van over behalve de ruïnes van het landgoed van de voormalige eigenaar van de mijnen. Aangezien het dorp zo goed als afgesneden is van de andere dorpen door zijn onherbergzame ligging zijn de bewoners ook bekend als het volk dat lange afstanden kan overbruggen. Niet moeilijk natuurlijk als je weet dat de scholen voor de kinderen gemiddeld anderhalfuur lopen is en dat ze voor de waterbevoorrading makkelijk een half uur moeten lopen.
Helaas heeft ook de drugswereld grip gekregen op deze Tarahumara indianen. Rijke Mexicanen betalen sommige indianen een goed dagloon om hasj te verbouwen. Je ziet hier dan ook een grote tegenstelling tussen rijk en arm.
Tijd om ons hotelletje te zoeken. Hotel Mary is volgens ons het enige hotelletje in het gebied; je hebt natuurlijk wel ook lokale "B and B's" maar onze zin voor avontuur kent zijn grenzen
Nadat we wat gegeten hebben en ons wat verfrist zijn we wat gaan kuieren ... en hebben we kennis gemaakt met het lokale leven dat rustig voortkabbelt.
Terwijl we ons klaar maken om de geboortestad van de legendarische acteur Antony Quinn te verlaten stijgt de spanning lichtjes want vandaag beginnen we aan een tiendaags avontuur. We gaan namelijk met de trein van Chihuahua over tientallen bruggen en tunnels trekken dwars door een woest en grillig landschap. Met de Ferrocariles Pacifico volgen we één van de mooiste treinroutes die ons door de Barranca del Cobre of de Copper Canyon voert. Men zegt wel eens dat de Koperkloof 'groter, dieper, groener en langer is dan zijn broertje de Grand Canyon in de Verenigde Staten'. Het zal je natuurlijk niet verbazen dat men dit vooral in Mexico zelf zegt .
Sommigen reizen gedurende 15 uren aan één stuk door om de eindbestemming aan de 'Pacific' te bereiken, maar wij zijn adepten van 'slow' ... slow food, slow travelling, slow ... slow ... slow ... Het leven is al jachtig genoeg en als we op vakantie zijn dan willen we vooral genieten. Dus doen wij over die 15 uren trein ongeveer tien dagen en overnachten we in elke grotere stopplaats. De grootste luxe die een mens kan hebben in zijn leven is TIJD en die hebben wij!
Met pak en zak zoeken we onze gereserveerde plaatsen op in de trein en na wat gepuzzel en wat gesleur met de koffers geraken we dan toch geïnstalleerd. Klaar voor het grote avontuur.
Onze trein, de Ferrocaril Chihuahua al Pacifico of kortweg CHEPE vertrekt uit het station. De spoorlijn die we volgen heeft een lengte van 653 km en op het traject bevinden zich 37 bruggen en 87 tunnels. Het hoogste punt ligt 2 424 m boven het zeeniveau.
De eerste uren tuffen we door dorre vlakten maar geleidelijk aan beginnen de weilanden en de bossen zich af te wisselen. In deze streek wonen de Taramuhara, een indianenstam genoemd naar de 'Sierra Taramuhara' zoals de Westelijke Sierra Madre hier lokaal ook wordt genoemd. Deze bergketen strekt zich uit van de Amerikaanse staat Arizona tot aan de Mexicaanse staat Jalisco en volgt dus de kustlijn van noord tot zuid.
Onze aankomst in Creel was meteen een kleine voorproef van wat er ons nog te wachten staat want dit was nog maar een klein brugje ... wat gaat dat geven als we ettelijke meters boven een ravijn hangen ???
Creel is een klein plaatsje met naar schatting 6 à 7 000 inwoners en is gesticht als spoorwegstation in 1907 toen de spoorweglijn werd aangelegd en is genoemd naar gouverneur Enrique C. Creel, de promotor van de spoorwegbouw.
Copper Canyon Sierra Lodge Creel
Ongeveer twintig minuten buiten Creel ligt ons hotel 'Sierra Lodge', een rustieke verblijfplaats aan de oever van een rivier. Bij het zien van ons hotel keer ik vooral 'terug in de tijd', hoewel netjes en heel verzorgd voel ik mij nu écht in het Mexico dat we kennen van de oude westerns, pittoresk en landelijk. Als ik de eetkamer van de Lodge zie dan verwacht ik elk moment dat Don Diego met sergeant Garcia binnen komt
Oordeel zelf maar ...
Vandaag nemen we de tijd om rond te kuieren in Chihuahua. OP 15 minuten te voet van ons hotel is onze eerste stop het mausoleum van Francisco Villa. Deze Mexicaanse revolutionair, die tegelijkertijd generaal en bandiet was is de geschiedenis ingegaan als ... Pancho Villa (1878-1923). Volgens de verhalen zou Pancho Villa een onwettige zoon zijn van Luis Ferman Gurrula, een grootgrondbezitter en Micaela Arambula, een dienstmeid. Na het overlijden van zijn vader zou hij als landarbeider gaan werken om zijn moeder en vier zussen te onderhouden.Toen hij op een dag van zijn werk terug kwam bleek zijn zuster verkracht te zijn door de eigenaar van de hacienda. Villa schoot de man dood en vluchtte daarna de bergen in en nam de naam Pancho Villa aan. Hij sloot zich aan bij een groep bandieten en werd later hun leider. Zijn Robin-Hoodachtig imago kreeg hij omdat hij stal van de rijken en het aan de armen gaf. Later kreeg hij van Abraham Gonzalez (Mexicaans politicus 1864-1913) een politieke opleiding en beschouwde hij zichzelf als revolutionair strijder voor de bevolking.
Het mausoleum dat we gaan bezoeken is gebouwd in opdracht van Pancho Villa zelf, vele jaren voor zijn dood. Al wordt het 'het mausoleum van Pancho Villa' genoemd, toch ligt hij er niet begraven.
Via de Nicolas Bravastraat kuieren we verder tot aan de avenida Independencia die we een eind in lopen tot aan de Victoria straat waar de barokke kathedraal van Chihuahua staat.
Deze kathedraal in Spaans barokke stijl dateert van 1725 en is gebouwd in de vorm van een Latijns kruis (kruisvorm die wij doorgaans het best kennen).
Het is een architecturale parel met twee torens die als je ze van op de zijkant bekijkt op één lijn staan en de koepel is identiek als deze die op de Sint Pietersbasiliek in Rome staat.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat het bijna een eeuw duurde om dit juweeltje neer te poten.
Binnen in de kathedraal overvalt de pracht van de twee grote altaren je terwijl het licht dat door de glasramen naar binnen straalt je betovert. We zijn ook het immense orgel met zijn 18 registers gaan bewonderen.
Tijd om terug te wandelen, want op een twintigtal minuutjes van deze kathedraal ligt het Museo de la Revolucion Mexicana, gevestigd in de vroegere woning en hoofdkwartier van Pancho Villa. Het museum bevat allerlei voorwerpen van de legendarische man die de Verenigde Staten durfde aan te vallen. Het meest bijzondere voorwerp dat er te zien valt is de auto waarin hij in 1923 werd vermoord.
Als je 'Chihuahua' hoort, waar denk je dan aan? Juist ... aan een hond. Zo'n klein beestje - o.a. bekend als trouwe viervoeter van Miss Paris Hilton - dat je als een popje kan kleden en overal in je armen mee naar toe kan nemen; althans dat is het imago dat het diertje heeft gekregen. Of het hondje daar zelf zo gelukkig mee is laten we maar even in het midden.
Natuurlijk hebben we hier in mexico geen hondje gekocht, wat had je gedacht ... maar het hondje is wel van Mexicaanse origine en vandaag reizen we naar de heimat van het kleinste hondje ter wereld.
Onze valiezen zijn ei zo na gepakt en dus gaan we nog even van de laatste uurtjes in Mexico-Stad genieten. En hoe kan je dat beter doen dan te gaan eten in een typisch Mexicaans restaurantje? Met de metro rijden wa van het Zocaloplain vlak aan ons hotel naar halte Chapultepec en zoeken in de Tokiostraat (tja, toch wat nostalgie naar Japan ?) naar nummer 110 waar 'La Casa de Las Enchiladas' is. De pastelkeurige wanden en het dennenhoten meubilair geeft een open sfeerindruk en op de kaart staat een ruim assortiment aan tortilla's met dubbel zo veel keuze aan vulling.
Wij kiezen voor een traditioneel Mexicaans deeggerecht waarnaar het restaurant is genoemd; de Enchilada. Deze bestaat uit een tortilla met een vulling van (gehakt)vlees en kaas en wordt traditioneel geserveerd met guacamole of salsasaus. Verder wordt de Enchilada met rijst en bonen opgediend.
Wanneer de schotel voor onze neus wordt gezet door een vriendelijke dienster ruikt het overheerlijk naar de kruidige tomatensaus gemengd met het gehakt en de gesmolten kaas. Wauw ... als we deze portie binnen hebben zullen we er voor een tijdje tegen kunnen .
Terug in het hotel leggen we de laatste hand aan onze bagage en terwijl we nog eens goed kijken of we niets hebben vergeten wordt er op de kamerdeur geklopt. Pancho is zo attent om ons te komen helpen met de bagage. Hij toont zich nog maar eens van zijn charmantste kant en zeult met de verschillende valiezen ... 'no problema', roept hij ... 'no problema' ... maar zijn hoofd ziet al rood en hier en daar beginnen zweetpareltjes op zijn voorhoofd te verschijnen.
We geven onze sleutel aan de receptie af en checken verder uit, lopen naar de rode Dodge waar Pancho ons opwacht en vertrekken naar de luchthaven.
Na het inchecken nemen we afscheid van Pancho en stappen door de verschillende controleposten. Ons vliegtuig is al aangemeld op het grote bord en zal precies om kwart na drie opstijgen om ongeveer een ruim uur later te landen in Chihuahua waar we slechts 2 nachten zullen blijven; net lang genoeg om morgen de kathedraal te bezoeken en de omgeving wat te verkennen.
Onze vlucht verliep rustig, de landing ging vlot en de luchthaven General Roberto Fierro Villalobos met zijn 3 landingsbanen heeft de charme van een kleine doch internationale luchthaven. Met de taxi zijn we binnen de 20 minuten bij ons Hotel Soberano.
Een lekker badje om al het reisstof van ons weg te spoelen zal ons deugd doen en daarna verkennen we het hotel. Ik vind het altijd leuk om alle hoekjes van het hotel te zien en daarbij houden we de camera in de aanslag; kwestie van de leuke dingen vast te leggen.
Vandaag brengt Pancho ons naar het oosten van de stad waar op een heuvel het paleis van Chapultepec ( Nahuatl voor sprinkhaanheuvel) is gebouwd in opdracht van vicekoning Bernardo de Galvèz. Het paleis, dat nu het historisch museum herbergt, is omgeven door een prachtig park waarin enkele grote meren, fraai aangelegde fonteinen en nog een aantal andere musea te vinden zijn zoals bijvoorbeeld het Museo nacional de Antropologia dat voor zo ver wij hebben gehoord het beroemdste museum van Mexico is.
Voor het keizerlijk/presidentieel paleis staat het monument ter nagedachtenis van zes jonge soldaten (Los Niños Héroes) die zich in 1847 van de rotsen wierpen om te voorkomen dat ze zich zouden moeten overgeven aan de oprukkende Amerikanen.
Het historisch museum in het paleis bestaat eigenlijk uit twee delen; het ene deel gaat over de Mexicaanse geschiedenis en wordt via schilderijen 'uit de doeken' gedaan. Het andere deel gaat meer over het gebouw zelf en de mensen die er in hebben gewoond. De bekendste bewoner is wellicht Maximilian von Habsburg, de Oostenrijker die op verzoek van de Fransen een paar jaar keizer van Mexico is geweest (van 1864 tot 1867).
Chapultepec (1)
Chapultepec (2)
Chapultepec (3)
Al wandelen langs de meren zijn we voor de ingang van het beroemdste museum gekomen waar een optreden plaats vind van Indianen.
Nu we toch in de buurt zijn gaan we ook eens een kijkje nemen in de Zona Rosa, een verwijzing naar de veelal in roze opgetrokken gebouwen in Beaux-artsstijl. We lopen de 12 kilometer lange Paseo de la Reforma op, één van de belangrijkste aders van Mexico-stad. De straat wordt ook wel de 'Seine van Beton' genoemd maar zelf vergelijk ik ze eerder met de Champs-Elysées. De straat werd aangelegd in opdracht van keizer Maximilian en heette oorspronkelijk de Keizersavenue. Na het herstel van de republiek (1867) werd de naam veranderd in Paseo de la Reforma. De straat loopt eigenlijk van het park van Chapultec aan de ene kant naar het park van Alameda aan de andere kant. Op deze avenue vind je ook het hoogste gebouw van Latijns-Amerika, nl. de Torre Mayor (zie foto links). Het is een wolkenkrabber van 225 meter hoog, heeft 55 verdiepingen, 29 liften en 73 900 vierkante meter kantoorruimte.
En vanaf hier vertrekken we kuierend naar de Plaza Garibaldi waar we de Mexicaanse cultuur gaan opsnuiven. Eindelijk gaan we naar de bakermat van de Mariachi! Het Garibaldiplein, genoemd naar Giuseppe Garibaldi II, de kleinzoon van de Italiaanse vrijheidsstrijder Giuseppe Garibaldi die in de beginjaren van de Mexicaanse Revolutie meevocht tegen Porfirio Diza,is beroemd om haar Mariachi-orkesten.
Vanmorgen hebben we afspraak met Pancho. Stipt om 8 uur staat hij ons met zijn verleidelijke glimlach én een glimmende Dodge op te wachten op de parking voor de receptiehal van ons hotel. Hij is helemaal in zijn nopjes nu hij met ons een hele dag op stap kan en zoals het een échte 'latino' gentlemen betaamd opent hij zwierig de deuren van de knalrode terreinwagen.
"Achterin" zegt hij: " staat er een koelbox met water, frisdrank en 'vinos blancos y rosados' "en uiteraard zit er ook nog een lunchpakket 'para las mujeres jovenes' knipoogt hij er sloeberachtig bij.
Op een uur rijden van Mexicostad ligt Teotihuacan met de beroemde overblijfselen van de zonnepiramide, de maanpiramide en de tempels van Quetzalcoatl en Tlaloc. Teotihuacan wordt vaak geassocieerd met de Azteken, maar deze immense stad is gebouwd door de Teotihuacanen, de oorsrponkelijke bewoners. Helaas is van hen niets meer overgebleven, maar zeker is dat het de eerste grote beschaving in Mexico was. Door de specifieke aanleg denken sommige wetenschappers dat deze stad ontworpen werd om vanuit de hemel te worden gezien. Anderen menen dat het ontwerp gebaseerd is op het universum omdat de tempels grote gelijkenis vertonen met de Pleiaden, een sterrenbeeld dat ook wel Zevengesternte wordt genoemd. Het stratenplan van Teotihuacan volgt niet het gebruikelijke kompas maar wel het punt van de Pleiaden waar elk jaar de zon voor het eerst boven de horizon komt.
Hoe dan ook, het is een stad dat tot de verbeelding spreekt. Alleen al door haar omvang van ongeveer 25 vierkante kilometer.
Teotihuacan betekent in de oorspronkelijke taal (=Natuatl's) 'de stad waar mensen goden worden' en werd in de tweede eeuw voor Christus gebouwd. De stad bestaat uit een grote 'avenue' die ook de 'Laan van de Doden' wordt genoemd en de piramide van de zon en de piramide van de maan. Hierbij zie je een foto gemaakt vanop de piramide van de maan en zie je halverwege links van de 'avenue' de piramide van de zon die 65 meter hoog is. Alleen de grote piramide van Gizeh in Egypte en de piramides van Cholula in Mexico zijn hoger.
Bij de bouw werd meer dan drie miljoen ton steen gebruikt!
Van de zonnepiramide naar de maanpiramide is een lange weg van een paar kilometer (ongeveer 4 km), de befaamde 'Laan van de Doden'. Deze wordt zo genoemd omdat de Azteken hem voor een begraafplaats aanzagen. Onderweg komen we voorbij de tempel van Quetzalcoatl, de regengod die meestal wordt voorgesteld als een gevederde slang.
Teotihuacan is een weidse magische plek. Ontdek het zelf op deze video.
Vandaag is het een grote dag ! We zijn namelijk uitgenodigd door Carlos Slim, de man die volgens het Amerikaanse tijdschrift Forbes een 'slordige' 74 miljard dollar bezit en daarmee de absolute aanvoerder van de lijst van 's werelds rijkste mannen is. De Mexicaanse zakenman opent vandaag officieel het nieuwe Soumaya museum dat hij liet bouwen in een zeer futuristische stijl ter nagedachtenis van zijn in 1999 overleden echtgenote Soumaya Domit.
Soumaya was een grote kunstliefhebster en dankzij het fortuin van haar man heeft ze gedurende haar hele leven kunst verzameld van over de hele wereld. Het Soumaya museum bevat dan ook een groot aantal werken van Europese schilderwerken van de 15e tot de 20 ste eeuw. Uiteraard is de Mexicaanse kunst ook goed vertegenwoordigd. De collectie van Rodin, de tweede grootste van de wereld, is wellicht de grootste troef van dit bijzondere museum. Werken zoals 'le baiser' (el beso - de kus ) en 'de burgers van Calais' zullen wellicht duizenden Rodinfans naar hier lokken. Wij zijn alvast één van de eerste gasten ...
Architecturaal is dit futuristische gebouw een pareltje dat dankzij zijn concept 17 000 vierkante meter - jaja, je leest het goed - aan tentoonstellingsruimte biedt en dat verspreidt over een vijftal verdiepingen. Je kan er meer dan 60 000 stukken bewonderen en de inkom is gratis.
De Carlos Slim Fondación collectie is dan ook bedoeld, althans volgens de naamdrager, ter glorie van de menselijke ontplooiing.
Carlos Slim mag dan al 's werelds rijkste man zijn, blijkbaar gunt hij de minder welstellende mens ook zijn pleziertje
Terwijl we van de kathedraal naar de achterkant ervan wandelen waar de resten van de Templo Mayor liggen krijgen we een optreden van in Azteekse 'klederdracht' gestoken dansers. Zoals het echte latino's betaamd proberen ze ons te verleiden om samen op de foto te gaan ... Het is hun manier waarschijnlijk om het eind van de maand makkelijker te halen ... oeps
De ruines van de 'Grote Tempel' van Tenochtitlan zijn eigenlijk de restanten van de grootste Aztekenpiramide dat ooit het fysieke en spirituele centrum van hun wereld was. Hij werd verschillende malen herbouwd, werd vergroot en was gewijd aan Tlaloc en Huitziloptchli respectievelijk de regen- en de zonnegod. De laatste resten van deze tempel werden pas - en dit tot ieders grote verwondering - in 1978 blootgelegd.
De Azteken waren zeer oorlogszuchtig en bekend om hun grote mensenoffers die ze uitvoerden in de overtuiging dat anders de zon niet meer zou opkomen.
Om beter zicht te krijgen op hoe het vroeger was gaan we eerst naar het museo del Templo Mayor.
Nu we weten dat Hernan Cortès met zijn manschappen deze tempel heeft verwoest na de verovering van het gebied, lopen we even door de ruines.
Vooraleer we naar het presidentieel paleis wandelen - wat een geluk dat we in het historisch centrum logeren - gaan we op het dakteras van het Holiday Inn Hotel een Margerita drinken. Van hieruit hebben we een prachtig zicht over de Zocalo.
Gewoon om ons geheugen op te frissen hebben we het recept van deze cocktail nog eens gevraagd ... en gekregen!
Shake Tequila, Triple Sec en limoensap tot een geheel. Neem een cocktailglas, zorg voor een zoutrand en giet het mengsel in het met ijsblokjes gevulde glas.
Tja ... wat kan een mens nog meer verlangen op een zomerse namiddag ?
Nu onze dorst is gelest rest er ons nog enkel de markante muurschilderingen van Diego Rivera te bewonderen in het nationaal paleis. Rivera geboren in 1886 en in 1957 gestorven in Mexico stad, begon al op 10-jarige leeftijd te schilderen. In zijn muurschilderingen liet hij vaak fragmenten en figuren zien uit de Mexicaanse geschiedenis.
Hierbij een schildering van zijn hand dat de Mexicaanse Revolutie weergeeft:
Moe maar voldaan keren we kuierend terug naar ons hotel waar we ons eerst wat gaan opfrissen vooraleer aan tafel te gaan.
Terwijl ik door het venster van onze kamer naar het grote Plaza de la Constitucion kijk bedenk ik dat we gedurende dit avontuur enkele keren zullen 'tijdreizen'. We bevinden ons immers in de bakermat van de Azteken en de Maya's. Maar genoeg gemijmerd ... tijd om op stap te gaan en één van de grootste steden ter wereld te ontdekken.
Pancho heeft vandaag vrijaf gekregen want om de stad te verkennen gaan we gebruik maken van de stadsbus en van de metro. Op een of andere manier vind ik de metrolijnen altijd een boeiend stukje ondergrondse stad en we hebben het bovendien getroffen; de metrohalte Zocalo is vlakbij.
We starten aan het grote Plein van de Grondwet bij de aartsbisschoppelijke kathedraal van Mexico-stad waarvan de bouw werd begonnen in 1573 en waarvan de laatste elementen pas werden voltooid in 1813. De kathedraal werd wel al in 1667 ingehuldigd. Eigenlijk doet dit verhaal me een beetje denken aan de Sagrada Familia van Gaùdi in Barcelona. De bouw hiervan begon in 1882 en 128 jaar later werd ze eindelijk ingehuldigd maar ook hier is het werk nog lang niet klaar.
De kathedraal Metropolitana is één van de grootste kathedralen van het westelijk halfrond. Het is opgetrokken in overladen Spaanse barok (ook Churriguerisme genoemd naar de familienaam Churriguera) en bevat 18 klokkentorens.
Toen de Spaanse veroveraars in 1519 in Tenochtitlàn (de oude Azteekse benaming van Mexico-stad) aankwamen, raakten zij - na een eerst vriendelijk contact met de Azteken - echter slaags. Het eindigde met een belegering van de stad door Hernan Cortès en uiteindelijk gaf de Azteekse leider Cuauhtemoc zichzelf en zijn stad over aan de Spanjaarden. Onmiddellijk na de overwinning startte Hernan Cortès met de bouw van de katholieke kerk Metropolitana. Deze werd echter al in 1573 verwoest maar een nieuwe kathedraal werd op dezelfde plaats opgetrokken.
Helaas wordt de kathedraal momenteel bedreigt door het verzakken van de stad die gebouwd is op een voormalig meer. Aan de buitenkant van de kathedraal zijn scheuren te zien en binnen in de kathedraal hangt een groot schietlood vanaf de top waardoor je zelf kan vaststellen hoe scheef de kerk inmiddels al staat.
Dankzij ondergrondse tunnels wordt de kathedraal nu behoed voor het verder scheuren en is men erin geslaagd haar te stabiliseren ondanks de reeds opvallende inclinatie.
In plaats van de trefwoorden kalender en cacao had ik natuurlijk ook Sombrero, Tequila & Popocatépetl kunnen nemen, maar dan was er geen raadsel om op te lossen
We zijn dus geland op de Aeropuerto Internacional Benito Juarez zo'n 13 km ten oosten van Mexico-stad.
Het is de grootste luchthaven van de in totaal 32 luchthavens die Mexico kent. De hoofdterminal heeft maar liefst zes afdelingen die elk met een letter worden aangeduid en elk voorzien zijn van winkels en andere voorzieningen.
Het is momenteel het droge seizoen en dus ideaal om het land te verkennen; de temperatuur schommelt in deze periode tussen 24 en 29 graden voor zo ver je natuurlijk onder 750m hoogte blijft.
Na het oppikken van onze bagage gaan we naar het afgesproken 'meetingpoint' waar we onze nieuwe chauffeur/begeleider Pancho ontmoeten. Zoals je op de bijgevoegde foto kan zien is Pancho een knappe zuiderse Don Juan met donkere doordringende ogen en een verblindende glimlach met parelwitte tanden. De charmeur ontfermt zich meteen over onze bagage en loodst ons dwars door de massa naar de uitgang waar een knalrode Dodge Journey 2.4 klaar staat om ons naar het hotel te brengen.
Na ongeveer 20 minuten rijden we de Plaza de la Constitución op waar op de hoek met de avenida 16de Septiembre het Gran Hotel Ciudad de Mexico staat, een Art Nouveau 'monument' midden in de Mexicaanse miljoenenstad. Terwijl Pancho de Dodge tot voor de ingang manoevreert vergapen wij ons aan het enorme plein dat ook bekend staat als het Zócalo midden in het historisch centrum van Mexico.
Op het Plein van de Grondwet wordt elke dag een reusachtige vlag van Mexico gehesen en elk jaar op 16 september wordt hier het uitroepen van de onafhankelijkheid gevierd.
Aan het plein bevinden zich de Kathedraal van Mexico-Stad, de grootste kerk van Latijns Amerika, het presidentieel paleis, het raadhuis, het Museo Nacional de Culturas en de Templo Mayor. En dat allemaal op wandelafstand van ons hotel.
Het Gran Hotel Ciudad de Mexico is een pareltje van Art Nouveau architectuur en daarom sluit ik hier een promotiefilmpje in om helemaal in de Mexicaanse sfeer te komen.
Ik geniet inmiddels van een heerlijk ontspannend bad, want na een vliegreis van meer dan 12 uur heb ik écht behoefte aan 'verfrissing'.
Een pierrot (ook witte clown genoemd) is een clown die als ernstig wordt gezien. Het is de tegenhanger van de domme clown en is vaak zeer emotioneel betrokken bij zijn omgeving. Ik beschouw de Pierrot als mijn Alter Ego, vandaar dat ik hem als pseudoniem gebruik. Voor meer klik op Pierrot
