Dag 9: Barranca del Cobre > Batopilas

Creel, omgeven door mooie naaldbomen en eikenbossen met rondom rond prachtige rotsen, ligt 175 km zuidwestwaarts van Chihuahua op een hoogte van ongeveer 2 500 m. Vandaag vertrekken we echter met de bus naar Batopilas, een onooglijk klein dorpje aan de voet van een berg zowat 2000 m lager dan Creel. Terwijl het klimaat hier in Creel als aangenaam wordt ervaren omdat het overdag zo tussen de 20 à 25 graden is heeft men ons al gewaarschuwd voor het subtropisch klimaat van Batopilas met zijn benauwende vochtige warmte.

De trip naar Batopilas doen we met de lokale bus, maar achteraf bekeken hadden we deze beter met een ervaren chauffeur met een 4x4 terreinwagen kunnen doen. Eerlijk? Ja, we hebben ze geknepen  De route was op meer dan één manier 'adembenemend' ! We hebben zo goed mogelijk de meer dan 5 uren durende tocht proberen vast te leggen zodat je zelf kan oordelen ...

De enige manier om in Batopilas te komen is via een 65 km lange baan met kiezels die zich net naast de diepe afgronden bevindt. Eigenlijk is het een smalle weg die je van een hoogte van 2,5 km via een slingerend pad langs ravijnen naar beneden brengt. Tijdens de trip zie je wel adembenemende vergezichten en daar doe je het tenslotte voor.

Heelhuids hebben we het er van af gebracht en we mogen er niet aan denken dat we nog terug naar Creel moeten morgen!

Batopilas was eeuwen geleden de bakermat van de zilvermijnen, helaas blijft daar vandaag niets meer van over behalve de ruïnes van het landgoed van de voormalige eigenaar van de mijnen. Aangezien het dorp zo goed als afgesneden is van de andere dorpen door zijn onherbergzame ligging zijn de bewoners ook bekend als het volk dat lange afstanden kan overbruggen. Niet moeilijk natuurlijk als je weet dat de scholen voor de kinderen gemiddeld anderhalfuur lopen is en dat ze voor de waterbevoorrading makkelijk een half uur moeten lopen.

Helaas heeft ook de drugswereld grip gekregen op deze Tarahumara indianen. Rijke Mexicanen betalen sommige indianen een goed dagloon om hasj te verbouwen. Je ziet hier dan ook een grote tegenstelling tussen rijk en arm.

Tijd om ons hotelletje te zoeken. Hotel Mary is volgens ons het enige hotelletje in het gebied; je hebt natuurlijk wel ook lokale "B and B's" maar onze zin voor avontuur kent zijn grenzen 
Nadat we wat gegeten hebben en ons wat verfrist zijn we wat gaan kuieren ... en hebben we kennis gemaakt met het lokale leven dat rustig voortkabbelt.

Dag 8: Barranca del Cobre > Creel

Terwijl we ons klaar maken om de geboortestad van de legendarische acteur Antony Quinn te verlaten stijgt de spanning lichtjes want vandaag beginnen we aan een tiendaags avontuur. We gaan namelijk met de trein van Chihuahua over tientallen bruggen en tunnels trekken dwars door een woest en grillig landschap. Met de Ferrocariles Pacifico volgen we één van de mooiste treinroutes die ons door de Barranca del Cobre of de Copper Canyon voert. Men zegt wel eens dat de Koperkloof 'groter, dieper, groener en langer is dan zijn broertje de Grand Canyon in de Verenigde Staten'. Het zal je natuurlijk niet verbazen dat men dit vooral in Mexico zelf zegt .

Sommigen reizen gedurende 15 uren aan één stuk door om de eindbestemming aan de 'Pacific' te bereiken, maar wij zijn adepten van 'slow' ... slow food, slow travelling, slow ... slow ... slow ... Het leven is al jachtig genoeg en als we op vakantie zijn dan willen we vooral genieten. Dus doen wij over die 15 uren trein ongeveer tien dagen en overnachten we in elke grotere stopplaats. De grootste luxe die een mens kan hebben in zijn leven is TIJD en die hebben wij!

Met pak en zak zoeken we onze gereserveerde plaatsen op in de trein en na wat gepuzzel en wat gesleur met de koffers geraken we dan toch geïnstalleerd. Klaar voor het grote avontuur.

Onze trein, de Ferrocaril Chihuahua al Pacifico of kortweg CHEPE vertrekt uit het station. De spoorlijn die we volgen heeft een lengte van 653 km en op het traject bevinden zich 37 bruggen en 87 tunnels. Het hoogste punt ligt 2 424 m boven het zeeniveau.

De eerste uren tuffen we door dorre vlakten maar geleidelijk aan beginnen de weilanden en de bossen zich af te wisselen. In deze streek wonen de Taramuhara, een indianenstam genoemd naar de 'Sierra Taramuhara' zoals de Westelijke Sierra Madre hier lokaal ook wordt genoemd. Deze bergketen strekt zich uit van de Amerikaanse staat Arizona tot aan de Mexicaanse staat Jalisco en volgt dus de kustlijn van noord tot zuid.

Onze aankomst in Creel was meteen een kleine voorproef van wat er ons nog te wachten staat  want dit was nog maar een klein brugje ... wat gaat dat geven als we ettelijke meters boven een ravijn hangen ???

Creel is een klein plaatsje met naar schatting 6 à 7 000 inwoners en is gesticht als spoorwegstation in 1907 toen de spoorweglijn werd aangelegd en is genoemd naar gouverneur Enrique C. Creel, de promotor van de spoorwegbouw. 

Copper Canyon Sierra Lodge Creel

Ongeveer twintig minuten buiten Creel ligt ons hotel 'Sierra Lodge', een rustieke verblijfplaats aan de oever van een rivier. Bij het zien van ons hotel keer ik vooral 'terug in de tijd', hoewel netjes en heel verzorgd voel ik mij nu écht in het Mexico dat we kennen van de oude westerns, pittoresk en landelijk. Als ik de eetkamer van de Lodge zie dan verwacht ik elk moment dat Don Diego met sergeant Garcia binnen komt
Oordeel zelf maar ...