Dag 18: Een raadseltje ...

Emotioneel, zo kan je ons afscheid van Hiro wel noemen. De voorbije 17 dagen werden we door Hiro overal naar toe gevoerd of afgehaald, we zijn uitgenodigd geweest bij zijn vrienden en familie en we kregen Japan zelfs vanuit een 'insidersblik' te zien, maar deze middag werden we door hem voor een laatste keer in de witte Lexus gevoerd. Gepakt en gezakt werden we op de luchthaven Narita afgezet nadat we onze telefoongegevens en mailadressen hadden uitgewisseld met de belofte om het contact te onderhouden.

Tijdens onze reis hebben we zowel de natuur als de cultuur van Japan opgesnoven, we hebben genoten van elk moment!

Maar vandaag verlaten we Japan en trekken we verder oostwaarts op zoek naar cacao en een kalender.



Een vleugje mysterie zal ons tijdens het vervolg van de reis in de ban houden. We weten wel dat we gedurende 12u55 op het vliegtuig zullen zitten vooraleer we onze bestemming zullen bereiken. De luchtvaartmaatschappij waarmee we vliegen is bekend om haar stiptheid; slechts Aeroflot doet het wereldwijd beter !

Er zit een tijdsverschil van 15 uren tussen ons vertrekpunt en onze eindbestemming en als we onze vliegtijd hiervan aftrekken, dan winnen we ongeveer 2 uur.

Opnieuw zullen cultuur en natuur hand in hand gaan.

Benieuwd naar onze bestemming ? Blijf ons volgen ...

Dag 17: Haiku's & Japanse kalligrafie

Haiku is een wijze van kijken

Basho

Ik weet niet of je al gehoord hebt van Basho, de dichter die het mechaniek van de haiku als geen ander wist te hanteren en als één van de grootste van alle haikumeesters wordt gezien. Basho maakte driemaal in zijn leven een lange reis door de meest onherbergzame delen van Japan. Tijdens deze reizen deed hij inspiratie op voor zijn haiku's. In veel van zijn werken komt de boeddhistische filosofie terug en zo herinnert hij er de lezer aan dat alles vergankelijk is.

De haiku is een Japanse dichtvorm ontstaan in de 17e eeuw en bestaat uit drie regels met in totaal zeventien lettergrepen. Het zijn rijmeloze minigedichten van achtereenvolgens 5-7-5 lettergrepen.

Bij het vertalen van een haiku is de inhoud belangrijker dan de vorm en zo is het lezen van een haiku het ondergaan van indrukken met de sfeer en de gevoelens van het haikumoment.

Eén van de meest beroemde haiku's van Basho is:

Fu-u-i-ke-ya Een oude vijver

Ka-wa-zu-to-bi-ko-mu Een kikker springt er in

Mi-zu-no-o-to Het geluid van water

Maar genoeg over haiku's, ik sla mijn boek 'De mooiste Japanse haiku's' toe en maak me klaar om naar de onsen te gaan.

In feite is dit een heet bad waar het water uit de bronnen via leidingen naar toe wordt geleid. Je kan het vergelijken met een Jacuzzi zonder bubbels. Eerst ga ik me grondig wassen en vervolgens spoel ik me zodat alle zeepresten verdwijnen. Pas dan kan ik me langzaam, heel langzaam in het hete water ( tussen 38 & 42°C.) laten zakken. In het water zijn allerlei mineralen opgelost die een geneeskrachtige werking hebben. Badkleding is niet toegestaan en het enige wat je mee kan nemen is een klein handdoekje waarmee je je gezicht af en toe kan afvegen. Gelukkig kan ik genieten van mijn eigen onsen en heb ik de luxe dat niemand mij kan storen. Alleen ik en mezelf, heerlijk genietend van het warme water. Helemaal loom en lui word ik er van.

...

Zoals we gisteren hebben geleerd staan de verschillende Japanse cultuuruitingen in verband met zen. Zo hebben we de theeceremonie (chado) met de strikt voorgeschreven handelingen waarbij je de ceremonie als een soort meditatie kan beschouwen. Dan hebben we 'kado' of zoals het vaker wordt genoemd 'Ikebana', de kunst van bloemschikken waarbij het harmonisch bloemstuk uit drie elementen van verschillende grootte bestaat die de hemel, de mens en de aarde symboliseren. En dan hebben we het kalligraferen (shodo) waarbij lettertekens op een spontane manier, vanuit een leeggemaakte geest, op het papier worden gepenseeld. Vaak worden op die manier haiku's gekalligrafeerd.

Het voornaamste kenmerk dat deze drie kunstuitingen gemeen hebben is de soberheid; diezelfde soberheid die we ook terugvinden in de zentuinen. En laat ons ook niet de opperste concentratie vergeten die nodig is om tot deze uitgebalanceerde harmonie te komen. Voouit we gaan naar de workshop 'Japanse kalligrafie' die speciaal voor ons wordt ingericht.

Voor wie eindeloos wil doorgaan:

In het spoor van Basho
Onsens in Japan
Wat is een haiku

Dag 16: Seiryuso

Exact 97 km ten zuidwesten van Tokyo komen we met de witte Lexus aan in hotel Seiryuso, wat 'heldere rivier' betekent. Terwijl Hiro de wagen de oprijlaan opstuurt kijken wij onze ogen uit.

Te midden van een wilgen- & bamboebos verschuilt het hotel zijn pracht.

De 7 000 vierkante meter grote tuin roept om ontdekt te worden. Hier liggen een hammam, een sauna, een onsen en een mooi zwembad verscholen.

Terwijl de opvallende stilte en de stoom die opstijgt uit de hete waterbronnen ons omringd, houdt Hiro zich bezig met onze bagage en lopen wij richting receptie. De staff is bijzonder vriendelijk en behulpzaam en leidt ons naar onze kamer met eigen rotenburo (een openlucht onsen). De tatami-kamer is ruim en in de slaapplaats ligt een futon. Vanuit de kamer hebben we een prachtig zicht op de haven van Shimoda én de Japanse tuin; zaaaaaalig !

Nadat we de bagage hebben uitgepakt, genieten we van een lekkere kop Sencha (Japanse groene thee) en vertrekken daarna naar de workshop Ikebana maken.

Ikebana betekent letterlijk 'levende bloemen' en is de Japanse manier om bloemen te schikken, waarbij het accent wordt gelegd op het scheppen van een fraaie compositie. Men geeft niet alleen aandacht aan het lijnenspel en de kleur, maar ook aan de verschillende delen van de compositie zoals de vaas, de stelen, de mossen en de takken die men gebruikt.

De oorsprong van de Ikebana ligt in de rituele bloemenoffers aan de geesten van overledenen in Boeddhistische tempels. Dit rituele offeren dateert al vanuit de 6e eeuw, toen het boeddhisme uit India, via China Japan bereikte. Tegenwoordig bestaan er verschillende Ikebanastijlen. Zo heb je bijvoorbeeld de cha-bana, een stijl waarbij de bloemen op een zo natuurlijke mogelijke manier in een vaas worden gezet. Deze cha-bana (letterlijk: 'thee bloemen') speelt voornamelijk een rol bij de Japanse theeceremonie. Je hebt ook nog de recentere zen'ei ikebana' of kortweg zen'eibana die dateerd uit 1929 en expressiever is dan de klassieke stijl, maar ook in de klassieke stijl vind je meerdere scholen.

Nog meer info ? Kijk vlug op volgende links

Relais & Chateaux Seiryuso
Foto's Seiryuso
Ikebana

Dag 15: Takarazuka

Het was gisteren een lange dag waardoor we deze ochtend nogal laat uit de startblokken schoten. Maar het is per slot van rekening vakantie en dus gaan we gewoon toegeven aan dat luie gevoel.

Na de lichte lunch trekken we naar het fitnessgedeelte van het hotel op de 38ste etage vanwaar we een prachtig zicht hebben over de stad. Kan je nog iets leuker bedenken dan je lekker in het zweet te werken terwijl je geniet van een wervelend Tokyo?

We starten eerst met een rondje fietsen als opwarmer om dan over te gaan tot onze conditieoefeningen. Wie zei ook alweer: 'een gezonde geest in een gezond lichaam' ?

Na de lekkere warme douche gaat het richting Spa waar we een paar slippers (alweer slippers !) en een zachte badjas krijgen van een bijzonder vriendelijke gastvrouw. Nog rozig van de hete douche vleien we ons op het massagebed (lees: massage-bed en niet massa-gebed ) voor een lichaamsmassage. Alle drukpunten worden onder handen genomen, waarbij bepaalde tsubo's (drukpunten) enigszins pijnlijk aanvoelen.

En dan is het tijd voor de sauna; terwijl jij lekker gaat uitzweten ga ik me verder ontspannen onder de jetstream en lekker ronddobberen in het gemineraliseerde water dat 38° C heeft. Voor een koukleum als ik is dit het paradijs op aarde.

Vanavond staat er alweer een brokje cultuur op het menu. We gaan naar een optreden van een extreem populair type Japans theater, nl. het Takarazuka. Terwijl we gisteren naar een Kabuki-voorstelling gingen kijken, waar uitsluitend mannen in de casting stonden, gaan we vanavond naar een voorstelling waarin uitsluitend dames de rollen voor hun rekening nemen, ongeacht of dit een vrouwen- dan wel een mannenrol is. Sinds 1914 spelen de meisjes westerse revues en musicals waarbij het idee volledig is gebaseerd op de formule van de Broadway-musicals.

Elk jaar worden er ongeveer 50 meisjes geselecteerd uit duizenden kandidaten. De opleiding tot Takarazukienne is dan ook zeer exclusief, intensief maar vooral zeer gedisciplineerd.

De Takarazuka Revue weerspiegelt vooral de ambivalentie van het huidige Japan waarin enerzijds de traditionele rol van de (huis)vrouw vast ligt en anderzijds de moderniteit van de hoogtechnologische mannelijke maatschappij. Het is net het doorbreken van die rolpatronen op een eigenzinnige én kunstzinnige manier dat dit uitzonderlijk professioneel vrouwelijk gezelschap zo succesvol maakt.

Vanavond staat 'Dream Kingdom' geafficheerd en ik kan haast niet wachten om mij te laten meeslepen in de fantasiewereld van de performers, me te laten vervoeren door de prachtige stemmen en me door het wervelend showgehalte te laten overrompelen. Eén ding is zeker: deze avond kan voor mij niet meer stuk!

Trailer Dream Kingdom - Takarazuka

Krijg je er niet genoeg van? Klik dan op de link

Geschiedenis van Takarazuka theater

Dag 14: terug in Tokyo - Sushi - Tokyo Tower - Kabuki

Deze morgen om 8u40 hebben we het vliegtuig genomen in Osaka - Kansai International Airport richting Tokyo. Na een rustige vlucht van ongeveer anderhalf uur zijn we geland in Tokyo Narita Airport waar onze Hiro ons stond op te wachten om ons terug naar het Mandarin Oriental Tokyo Hotel te brengen.

We hebben net een heerlijke sushi binnen gewerkt en in tegenstelling tot wat veel mensen denken is sushi geen synoniem voor rauwe vis, dat is slechts één van de mogelijke ingrediënten. Er wordt ook wel gerookte of gekookte vis in sushi verwerkt of groenten of omelet.

Een sushibar kennen we allemaal, alleen hebben we vandaag een heel bizarre sushi-bar gevonden, vreemd in onze ogen maar gemeengoed in Japan. We zijn terecht gekomen in een van de vele 'Kaiten-sushi'-bars; je zou het een 'fastfoodsushibar' kunnen noemen. In het restaurant loopt een lopende band waarop de gerechten staan; de band loop rechts weg wat het gemakkelijkst is voor rechtshandigen. Het is gewoon een onbeschrijfelijke ervaring.

Na deze "gastronomische" ervaring gaan we op pad om één van Tokyo's bezienswaardigheden te bezoeken die we bij het begin van onze reis niet hebben aangedaan. Wie de Tokyo Tower niet heeft bezocht heeft Tokyo niet gezien, want de evenknie van de Parijse Eiffeltoren staat hier midden in de stadswijk van Minato. De in 1958 gebouwde toren, waarvan het ontwerp is gebaseerd op de Eiffeltoren in Parijs is een stalen constructie van 4000 ton en is in wit en oranjerood geschilderd om te voldoen aan de eisen van het vliegverkeer.

Op 150 m bevindt zich het belangrijkste uitzichtdek en op 250 m is er nog een speciale uitkijkpost. Beide bieden een spectaculair zicht op de stad. En wij hebben alweer geluk! Het is helder weer en kunnen in de verte de vulkaan Fuji zien. Gewoon prachtig !!

Ondertussen zijn we terug in het hotel om ons klaar te maken voor onze Kabuki-avond. Kabuki (歌舞伎, kabuki) is een traditionele Japanse vorm van theater die is ontstaan tijdens de Edoperiode. Het was vooral een kunstvorm van de stadslui en niet van de hogere sociale klassen. De kabuki-acteurs, die oorspronkelijk zowel mannen als vrouwen waren, zijn nu uitsluitend mannelijk sinds Tokugawa Leyasu de vrouwen verbood om te acteren. De mannelijke vertolkers van vrouwelijke rollen worden Onnagata genoemd.

De stukken gaan over historische gebeurtenissen met als centraal thema de conflicten in de liefde tussen man en vrouw.

Sinds 2005 staat kabuki vermeld op de lijst van Unesco als immaterieel erfgoed van de mensheid.

Op weg naar het bekendste kabukitheater Kabukiza rijden we voorbij de Tokyo Tower. Terwijl deze overdag wit en roodoranje ziet, schittert deze nu van de lichtjes de Parijse lichtstad waardig.

Het voelt zelfs surrealistisch aan om in Tokyo te zijn en de bekende Eiffeltoren voorbij te rijden. Hiro verbetert mij meteen en zegt met verdoken trots: "It's the Tokyo Tower! "en glimlacht welwillend naar me. Tja, ik zal het geweten hebben ...

Dag 13b: Kongobuji tempel & Okunion begraafplaats

Het verhaal begint in 804 wanneer het Japanse hof een gezantschap stuurt naar China waaronder zich twee monniken bevonden, Saicho en Kukai. Saicho keert als eerste terug en brengt een nieuwe boeddhismevorm mee die hij Tendai noemt. In 806 keert Kukai terug naar Japan als priester in de boeddhistische Shingonleer. Het hectische leven aan het Japanse hof kon hem echter niet meer bekoren en hij ging op zoek naar een plek om zich terug te trekken. Die vond hij op de berg Koya waar hij het hoofdkwartier van de Shingon-leer zou optrekken. Het gebied zou al snel uitgroeien tot een enorm complex van tientallen tempels, die tot op vandaag de tand des tijds zeer goed hebben doorstaan. Ze maken trouwens Koya-san tot een van de mooiste plekken van Japan.

Op weg naar de Kongobuji tempel komen we verschillende monniken tegen. Dit is niet zo verwonderlijk aangezien deze tempel het hoofdkwartier is van het Shingonboeddhisme, ook wel esoterisch boeddhisme genoemd. De tempel bevat o.a. 16e eeuwse kamerpanelen van de Kano School uit Kyoto.

De historie wil dat in de 'Kamer van de Wilgen' krijgsheer Toyotomi Hideyoshi's geadopteerde zoon verplicht werd de eer aan zichzelf te slaan, m.a.w. zelfmoord te plegen.

De meest impressionante site op Koyasan is echter de mysterieuze begraafplaats Okunion met het mausoleum van Kukai (na zijn dood Kobo Daishi genoemd = grote meester). Het is de allerlaatste rustplaats van diverse Japanse historische personages. Meer dan 200 000 stenen beelden, houten totems en andere bizarre gedenkstenen liggen verspreid over de met mos bedekte bodem. De begraafplaats doet me, door de uitgestrektheid, heel even denken aan Père Lachaise ... maar verder is er geen enkele gelijkenis.

In het centrum van de begraafplaats ligt het indrukwekkende mausoleum van Kukai of Kobo Daishi (774 - 835), de stichter van het esoterisch boeddhisme. Volgens een populaire Japanse vertelling zou Kobo Daishi nooit gestorven zijn, maar verkeert hij in een staat van meditatie binnenin het mausoleum. Op een dag, bij de verschijning van de 'Maitreya Boeddha' zou Kobo Daishi ontwaken en de mensheid redden van zijn ondergang.

Op aanraden van één van de monniken wandelen we na het bezoek aan de begraafplaats westwaarts waar we een prachtig uitzicht zouden hebben over de streek en als we goed keken zouden we in de bossen nog een tempeltje kunnen vinden. Inderdaad het uitzicht is adembenemend en rechts van ons zien we ook nog een gebouwtje. Nieuwsgierig stappen we er naar toe, de monnik die net buiten komt buigt diep, glimlacht en vertelt ons dat dit tempeltje, Otasuke Jizo, bekend staat om de wensen die het laat uitkomen. We kunnen amper onze lach beheersen, want na de gebedsplankjes, de zwarte eieren en de tempel van het Heldere Water kan er natuurlijk nog altijd een geluksbrenger bij. Terwijl we dit aan het bedenken zijn is de monnik plots verdwenen, alsof hij in het niets is opgelost.

Deze reis brengt ons blijkbaar van de ene geluks- of gezondheidsbrengers naar de andere en natuurlijk willen we deze kans op een nieuwe in vervulling gaande wens niet laten liggen en stappen het tempeltje binnen.

Dag 13a : Ochtendceremonie

5u15 : de wekker loopt af. Het lijkt midden in de nacht alhoewel buiten zich de eerste tekenen van een nieuwe dag vertonen. Ik draai me even om en geniet nog een paar minuten van het doezelen en denk bij mezelf wie staat er nu in 's hemelsnaam om kwart na vijf op in zijn vakantie ! En dan herinner ik me weer dat we beslist hadden om naar het ochtendritueel van de monniken te gaan en ben opeens gestimuleerd om dit warme nestje te verlaten om een verfrissende douche te nemen.

Van op het terras aan onze mooie kamer hebben we een prachtig zicht op de bijzonder fraaie tuin van ons tempelverblijf. Het brengt me onmiddellijk in de rustige meditatieve sfeer die zo dadelijk nog meer aanwezig zal zijn - hoop ik althans - bij het boeddhistisch ochtendritueel.

Hier en daar zie ik al monniken op weg naar het hoofdgebouw waar de ceremonie zal plaats vinden onder leiding van de chief-priest, het hoofd van de tempel.

Om 6 uur komen we allemaal samen in de tempel en start de ceremonie onder leiding van de chief-priest, die trouwens ook elke dag de gebedsruimten in de tempel inwijdt. Alle monniken komen bij elkaar in de tempel en zingen mantra's. Er wordt ook een vuur aangestoken en uiteraard wordt er wierook gebrand. Het ritueel duurt ongeveer anderhalf uur.

Na de ceremonie gaan we even kuieren in de mooie tuin en genieten nog na van de hele ceremonie. Ondertussen is het al mooi dag geworden, de vogels kwetteren er op los en de zon verwarmt de aarde. Op een houten plankje lezen we de volgende tekst:

Leed en vreugde zijn onze

levensgezellen:

het mensenleven

is een lange mars

met op de rug een

zware last.

Japanse wijsheid

We zetten ons even in het gras en mijmeren over wat dit voor ons betekent. Diep, heel diep van binnen borrelen de existentiële vragen waarop geen mens een antwoord weet. De stilte van de natuur die ons omringt brengt berusting en aanvaarding.

Onze maag begint te knorren en we slenteren terug naar de kamer. In de gang komen we een Franse monnik tegen die ons het ontbijt brengt dat bestaat uit rijst, zeewier, tofu en miso soep.

Na het ontbijt overleggen we wat we met de rest van de dag zullen aanvangen. Hier in Koyasan moeten we absoluut nog de Okunion-begraafplaats bezoeken waar het mausoleum van Kukai staat.

Dag 12: Koya-san

We reizen met de trein vanuit Kyoto langs een van de mooiste stukjes spoorweglandschappen in zuidelijk Japan. In Nara veranderen we van trein en begint onze klim bergopwaarts en rijden we doorheen schitterende berglandschappen die naarmate we hoger komen spectaculaire panorama's laten zien. De treinrit eindigt voorlopig aan de voet van de machtige Koya-san waar we over-verstappen op een klein kabeltreintje dat bijna loodrecht wordt opgetrokken en ons naar een totaal andere wereld brengt.

De top van de'Grote Heilige Berg' ligt op een hoogte van ongeveer 1000 m boven de zeespiegel en is daarmee te vergelijken met de Athos-berg in Griekenland.

Het dorpje Koya-san is de bakermat van het Japans Shingunboeddhisme waar in 816 n.Chr. Kobo Daishi is neergestreken en een heel tempelcomplex heeft laten optrekken. Je kan hier enkel in een tempel overnachten waardoor je meteen ook de kans krijgt om een ochtenddienst mee te maken, wat we morgenvroeg uiteraard gaan doen.

We gaan nu naar onze tempel Lodge Eko-in waar we zullen overnachten. Een monnik ontvangt ons, geeft ons de onvermijdelijke Japanse slippers en brengt ons naar een schitterende Japanse kamer. Het is een ruime kamer (men berekent de grootte van een Japanse kamer op basis van het aantal tatamimatten die er in liggen) met mooi beschilderde panelen en hier en daar een prachtig beeld.

Terwijl we nog even aan het uitpakken zijn, brengt de monnik ons het avondmaal; heerlijke vergetarische gerechten. Om stipt 18:00 wordt er gegeten ... tja, we zitten nu eenmaal in een tempel en zullen de strikte regels aan den lijve ondervinden ;-)

We hebben genoten van de heerlijke maaltijd die de monniken voor ons hebben klaargemaakt. Nu gaan we nog even in de tuin wandelen. Overal waar je kijkt zie je de groene bergflanken en de tempels die er in verspreid liggen. De tuin is een oase van rust, in de verte horen we de monniken chanten.

Geniet even mee van de rustgevende klanken ...

Dag 11: Samoerai & Himeiji-Jo kasteel

Na een treinrit van ongeveer een uurtje zijn we aangekomen in Himeijo, een middelgrote stad die in heel Japan bekend staat voor één van de oudste overgebleven originele gebouwen uit de Sengoku-periode (ook periode van de strijdende staten genoemd). Japan kende tussen mid-15e en 17e eeuw een periode van binnenlandse crisis, oorlogvoering en sociale onrust en precies in deze periode bekwaamden de samoerai zich in oorlogs-technieken.

Van het station lopen we in een lange, brede winkelstraat waar we op het eind in de hoogte het gigantisch grote kasteel boven zien uittorenen.

Via een slingerroute komen we bij het Himeiji-Jo of witte reigerkasteel dat uit 1331 stamt. De huidige vorm staat er van rond 1609. Bijzonder is dat de stad tijdens de tweede wereldoorlog volledig werd verwoest en dat enkel het kasteel vrijwel intact is gebleven.

We bereiken het centrum van het uitgestrekte complex waar de donjon ons uitnodigt om een kijkje binnenin te nemen, maar eerst moeten we een paar slippers aan om in het kasteel te kunnen. Zo imposant dat het gebouw van buiten oogt, zo sober is het binnenin.

Dit versterkte fort waarvan de funderingen 18 m hoog zijn, heeft een hoofdgebouw met 5 verdiepingen. Naarmate je hoger komt worden de trappen steiler en elke verdieping heeft ook een opslagplaats voor wapens, munitie en voedsel. Op dit domein is er plaats voor zo'n 30 000 samoerai.

De samoerai (letterlijk: hij die dient) waren de ridders van het middeleeuwse Japan en zijn geleidelijk ontstaan toen de vele kleine landeigenaars merkten dat het hof wel heel strenge wetten tegen de bandieten hadden uitgevaardigd maar in feite toch maar bitter weinig deden. Daarom leidden ze zelf familieleden op of recruteerden ze ridders die ze door een band van persoonlijke trouw aan zich trachtten te binden. De eerste samoerai waren niet alleen bedreven in het vechten met wapens zoals het zwaard, maar ze bekwaamden zich ook in zelfverdediging zonder wapens, zoals het Jiujitsu. De reden hiervoor was dat ze zich ook zonder wapens moesten kunnen verdedigen want naast de bescherming die ze boden bekwaamden ze zich ook in kalligrafie en ikebana, het bloemschikken.

Het kasteel Himeijo was dan ook talrijke keren de filmlocatie voor grote bioskoopfilms. Zo werd een deel van de James Bond-film 'You only live twice' met Sean Connery opgenomen in het kasteel Himeiji.

Van de hand van de belangrijke Japanse cineast Akira Kurosawa kwam de film 'Ran' die voor een groot deel in Himeiji is opgenomen

en tot slot werden er ook enkele scènes opgenomen voor de film 'The Last Samourai' met Tom Cruise.

Himeiji Tourist Information

De kunst van het zwaard

De samoerai

Dag 10: Nara en de Todaiji tempel

Je drinkt langzaam het laatste restje thee op en kijkt me vol verwachting aan.

'Waar gaat de reis vandaag naar toe ?'

'Naar het zuiden' glimlach ik mysterieus.

'Zullen we ?'

Terwijl we allebei van de ontbijttafel opstaan, brengt de kelner onze Bentoboxen.

Gewapend met onze boxen lopen we de tuin in waar Hiro ons al staat op te wachten.

We rijden zuidwaarts naar de eerste permanente keizerlijke hoofdstad Nara (710-784). Daarvoor verplaatste men na de dood van de keizer telkens de hoofdstad. Tijdens de zogenoemde Nara-periode beleefde Japan de introductie van het boeddhisme met de daaruit vloeiende, verrijkende invloed op de kunst en de cultuur. Vandaar ook dat Nara wordt beschouwd als de bakermat van de Japanse cultuur.

In Nara aangekomen rijdt Hiro direct naar het Nara-park, bekend om de herten die er vrij rondlopen en die er door de meeste bezoekers worden gevoederd met het speciaal te koop aangeboden voedsel. Wij beperken ons tot het rustig contempleren van de dieren en het opsnuiven van de heerlijke bloesemgeuren.

Na deze heerlijke wandeling tussen de herten begint onze maag stilaan te knorren. Gelukkig hebben we onze Bentoboxen mee, dit zijn Japanse eetdozen met verschillende verdiepingen en nog meer vakjes, zodat de diverse hapjes niet met elkaar in aanraking komen. De doos is van gelakt hout of plastiek. Zowel de kleur en de uitvoering van de box als de variatie van het eten krijgen veel aandacht in Japan. Het geheel moet zo aantrekkelijk mogelijk zijn en de inhoud ervan gezond, evenwichtig en lekker van samenstelling.

In de westerse wereld spreken we van een broodtrommel, terwijl het Japanse equivalent de 'rijsttrommel' is. De basis van een Japanse maaltijd is immers altijd rijst, maar het gamma waarmee dit wordt aangevuld is enorm gevarieerd: tempura scampi, teriyaki-kip, wakamesalade, sashimi, Japanse omelet... Eén saus vult het rijke gamma aan, nl. soyasaus.

Nu de honger is gestild kunnen we er weer tegen. We zetten onze wandeling verder om uiteindelijk bij de aangrenzende Todaiji Tempel te komen, waar zich de 16 meter hoge Boeddha bevindt (weegt 437 ton). Het gebouw zelf is het grootste houten gebouw ter wereld, terwijl de bronzen Boeddha de grootste van Japan is. De Daibutsu of grote Boeddha werd oorspronkelijk in 749 gegoten, maar is na branden enige malen gerestaureerd. De ingang van de Zuidpoort wordt bewaakt door acht meter hoge Niosama (hoeders van het Boeddhisme). Deze beelden worden in Japan als nationale schatten beschouwd.

Nog meer ?

Nara

Todaiji tempel

Dag 9: Kimono, Yukata en chadõ of sadõ

Na onze vermoeiende dag van gisteren hebben we vandaag wat leuke ontspannende Japanse tradities op het menu. Vooraleer we naar de theeceremonie vertrekken in Uji, het mekka van de thee, gaan we eerst leren hoe we een kimono of een yukata (= zomerse kimono) moeten dragen. We willen ons, uit respect voor de Japanse cultuur, traditioneel uitdossen om op theevisite te gaan.

Tot nog toe hebben we ondanks verwoede pogingen onze yukata slechts kunnen aandoen alsof het een ordinaire badjas was, niks elegant, slepend op de grond en de ceintuur die kregen we ook al niet goed. Het lijkt ons een hele opgave om je 's morgens aldus te kleden. Gelukkig moeten we dit niet aan om naar ons werk te gaan, stel je voor ... we zouden niet alleen 's morgens minstens een uur vroeger moeten opstaan om ons te kleden maar ook nog eens extra tijd moeten incalculeren om in ganzepas op die Japanse houten schoenen naar de bus te stappen!

En nu naar de cursus 'Hoe draag ik een kimono ?

Mooi aangekleed in onze zijden kimono met bijpassende schoenen staan we in de tuin van onze Ryokan wanneer Hiro naar ons toe komt. Ook hij is iets traditionelers gekleed dan we van hem gewoon zijn al draagt hij geen kimono omdat hij nog met de wagen moet rijden. Want ook heren dragen hier bij feestelijke gelegenheden zoals o.a. bij bruiloften de kimono.

Terwijl we naar de theeceremonie rijden bedanken we Hiro nog eens uitgebreid omdat we elk een kimono van zijn moeder mochten lenen. Een nieuwe kimono in zijde kost zowat 60 000 euro en wordt meestal van moeder op dochter doorgegeven. Gemiddeld gaat een kimono zo'n drie generaties mee.

En dan komt het gesprek op de theecermonie waar wij beiden reikhalzend naar uitkijken. De Japanse theeceremonie (茶道, chadō of sadō; "weg van de thee") bestaat uit een serie van handelingen die na elkaar worden verricht om zo optimaal te kunnen genieten van de thee.

Nog meer ? Kijk dan op volgende sites ...

Yukata & kimono
Japanse theeceremonie
Matcha, het groene poeder

Dag 8: Hiroshima & Miyajima-eiland

We hebben lang getwijfeld, maar zijn tot slot toch over stag gegaan om Hiroshima te bezoeken, per slot van rekening zijn we nu eenmaal in Japan en kunnen we één van de meest besproken steden in de moderne geschiedenis niet zo maar links laten liggen.

Op 6 augustus 1945 precies om kwart over acht werd de uraniumbom Little Boy uit de Amerikaanse bommenwerper gedropt boven Hiroshima. De wereld zou dit nooit meer vergeten. De explosie verwoeste in een fractie van seconden 80 000 mensenlevens, een enorme vuurbal ontwikkelde zich waarbinnen de temperatuur opliep tot 4000° C waardoor nog

vele tienduizenden mensen het leven verloren. Uiteindelijk liep het dodental op tot 140 000 in totaal. Eén van de bekendste slachtoffers was Sadako Sasaki (zie ook pagina De kraanvogel).

Vandaag hebben we gekozen om met de kogeltrein (= Japanse hoge snelheidstrein) te reizen, de

Shinkansen dus. Een trein die een snelheid van 300 km per uur haalt en dus met een enorme snelheid het landschap doorklieft. en dus even snel is als onze TGV. De Shinkansen staat internationaal bekend om de stiptheid waarmee de dienstverlening wordt uitgevoerd. De vertraging per jaar wordt in seconden gemeten !! Zouden wij de top van de NMBS misschien een opleiding moeten laten volgen bij de Japan Railways-group ?

In één uur en 40 minuten staan we van Kyoto in het Hiroshimastation, waar we de 'street car 2' of tram 2 naar het Hiroshima Peace memorial (meestal gewoonweg de Atomic Bomb Dome) nemen.

Het Vredesmonument of Atoomkoepel is één van de weinige grotere gebouwen die overeind is blijven staan na het bombardement van 6 augustus. Pas in de jaren 60 werd definitief besloten om het gebouw te laten bestaan. Tegenwoordig is het de gedenkplaats voor het bombardement dat de hele stad heeft verwoest.

De reden waarom het overeind bleef is omdat de atoombom op een hoogte van 580 m tot ontploffing is gebracht en het gebouw geen of althans minder horizontale druk onderging.

We lopen door naar het park waar ook het museum staat dat door de ons nu reeds vertrouwde Kenzo Tange werd ontworpen. Het museum heeft zich tot doel gesteld een bijdrage te leveren in de strijd voor de afschaffing van alle kernwapens in de wereld en bij te dragen tot de wereldvrede.

Na deze herinnering aan de meest gruwelijke periode in de mensengeschiedenis is het tijd om weer even tot rust te komen. We vertrekken daarom naar het Miyajuma, een eiland in de Japanse binnenzee. Miyajuma is vooral bekend voor het Shinto Itsukushima-schrijn. Voor het schrijn staat de toegangspoort, de torii die in het water staat bij vloedtij.

Krijg je er niet genoeg van ? Kijk dan even naar deze websites:

Hiroshima Electric Railway

Hiroshima vredesceremonie 2010

Atoombommen op Japan

Het Vlaams Vredesinstituut

Dag 7: Kyoto

Vandaag staan er 3 bezoeken op het programma en omdat we voor de luxe van de limo hebben gekozen staat Hiro ons, zoals steeds breed glimlachend, op te wachten aan de ingang van onze Ryokan. We rijden oostwaarts naar de Sanjusangen-do tempel. Deze tempel is bijzonder omwille van het enorme aantal beelden van Kannon, de boeddhistische godin van genade. In een zaal van 12 m lang en 10 m breed staat in het midden een groot beeld van Kannon en aan weerzijden staan 1001 kleinere beelden van de godin.

Ieder beeld heeft 40 armen en elke arm kan 25 werelden redden. Boeddhisten zeggen daarom dat Kannon 1000 armen heeft (40 x 25).

Van hier vertrekken we naar de belangrijkste attractie, nl. de tempel Kinkaku-ji, ook wel het Gouden Paviljoen genoemd.

Het gebouw is een replica van het oorspronkelijke gebouw uit de 12de eeuw, dat in 1950 in brand werd gestoken door een leerlingmonnik. Het verhaal gaat dat hij het gebouw té mooi zou hebben gevonden !? Het paviljoen werd herbouwd en behalve de bovenste verdieping werden ook de muren en pilaren op de 1ste etage van bladgoud voorzien.

In de grote vijver rond het paviljoen wordt het schitterende goud weerkaatst.

Ondanks alle drukte is het écht een bezoek waard.

Onderweg naar de laatste etappe van vandaag, stoppen we even aan het restaurantレ・ザムルーズ （Ｌｅｓ Amoureuses） waarvan de chefkok nog een aantal jaren bij sterrenchefs in Frankrijk heeft gewerkt. Terwijl we aan het genieten zijn van 'de adem van de lente met forel 'in ons bord, gunnen we onze benen en voeten wat rust.

Al kuierend lopen we naar de Ryoanji Tempel, die een beroemde zen-tuin heeft en werd ontworpen in 1470 . De tuin bestaat uit keurig aangeharkt grind waarin 15 rotsen zijn geplaatst als eilandjes in de zee. Van welke hoek je ook kijkt, er zijn nooit meer dan 14 rotsen tegelijkertijd zichtbaar tenzij je natuurlijk vanuit een helikopter kijkt. De tuin wordt aan drie zijden omringd door een muur, de vierde zijde is de veranda van de tempel vanwaar je het mooiste zicht hebt. Deze zentuin is wereldwijd bekend om zijn vredevolle en harmonieuze sfeer die elkeen die hem bezoekt overvalt.

Hiro wil, vooraleer terug te keren naar onze Ryokan, ons persé naar de 'tempel van het Heldere Water' brengen, want zegt hij lachend, het drinken van dit water zorgt voor vitaliteit en goede gezondheid. Tja, onze Japanreis wordt duidelijk een gezondheidskuur. Dus, wij naar Kiyomizudera om van de bron te drinken.

Krijg je er niet genoeg van ? Kijk hier dan ook eens naar ...

Sanjusangendo

Kinkakuji of Gouden Paviljoen

Ryoanji

Kiyomizudera

Dag 6: Geisha's en Onsen

Samen met de Mount Fuji, de samoerai en de sushi maken de geisha's deel uit van wat wij de Japanse expressie noemen in de Westerse wereld.

Dankzij het rijke culturele erfgoed bleef Kyoto bespaard van de talrijke bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog en is het vandaag de enige grotere stad met een overvloed aan vooroorlogse gebouwen. Midden deze traditionele gebouwen kuieren we rond en zien we geisha's snel rondtrippelen in hun prachtige kimono's, hun witgepoederde gezichten met rode opgemaakte lippen en mooi gekapte zwarte haren. Je waant je meteen in de 19de eeuw, de tijd waarin de geishakwartieren op hun hoogtepunt waren in Gion. In tegenstelling met de algemeen heersende gedachte is een Geiko (Kyototerm voor geisha) een hoogopgeleide artieste die haar publiek entertaint met Japanse muziek, zang en dans en dus zorgt voor het vermaak op feestjes en in theehuizen. Zowel mannen als vrouwen die ozashiki (feestjes in theehuizen) organiseren vragen om gezelschap van geisha's om aldus de status en het prestige van het feest te verhogen. De meisjes van zes of zeven jaar die de lange opleiding tot geisha beginnen doen hun intrede in een geishahuis (okiya) en worden maiko genoemd.

Maar vooraleer we naar het dansoptreden van de geisha's gaan laten we ons eerst verwennen in een Onsen, dit is een Japanse badgelegenheid met water uit een geiser. In het hete water dat warmer dan 25° dient te zijn om Onsen te heten zijn allerlei mineralen opgelost die een geneeskrachtige werking hebben. Als onze reis in Japan voorbij zal zijn zullen we super gezond zijn, want nadat we zwarte eieren hebben gegeten met hun levensverlengende werking en nu de ontspanning van een zalig heet bad, zullen we bruisen van energie.

Samen genieten we van de rustgevende natuur en van het warme water. Dit is puur genieten!

Genieten in de Onsen

Thanks to MinamiuonumaNetWork > YouTube

Na dit zalige ontspanningsmoment is het tijd om ons mooi te maken voor onze uitstap. We kiezen elk een mooie outfit, maken ons lichtjes op en omringen ons met een wolkje parfum.

Na een uurtje zijn we beide klaar om de sfeer van de wereld van de geisha's en maiko's op te snuiven.

Meer info:

Onsen

Geisha's

Dag 5: Mount Fuji & Gion Hatanaka in Kyoto

De grootste trots van de Japannners is natuurlijk de Fujiberg, die in het natuurgebied Hakone ligt. Er wordt wel eens gefluisterd dat wie Japan bezoekt maar de Mount Fuji niet heeft gezien, Japan niet gezien heeft. Deze 3 776 m hoge berg is de hoogste van de drie heilige bergen waarvan Mount Tate en Mount Haku de twee andere zijn. De Fuji is een slapende vulkaan sinds de laatste uitbarsting van 1709.

Gelukkig rijdt Hiro tot halverwege de berg. In juli en augustus gaan de bergbeklimmers de top te lijf, maar daarvoor moet je echt in goede conditie zijn. Wij houden het bij de autorit.

Dit natuurgebied heeft een vijftal meren die een boog vormen rond de noordflank van de Fujiberg. Op weg naar het Ashi-meer stoppen we even om met de kabelbaan naar het 700 m hoger gelegen Owakudani (Vallei van het grote koken) te gaan. De kabellift brengt ons boven de zwavelbronnen, de geisers en de borrelende modderpoelen. De stank is verschrikkelijk. Het is een regelrechte aanslag op ons olifactorisch orgaan.

Owakudani is vooral bekend voor zijn lokale specialiteit, namelijk zwarte eieren. Deze rauwe eieren worden gekookt in de pruttelende zwavelpoelen en worden dus zwart dankzij de zwavel.

Volgens de legende zou je bij het eten van één zwart ei zes jaar langer leven, bij het eten van twee zwarte eieren leef je twaalf jaar langer en ... bij het eten van drie zwarte eieren ... sterf je aan een indigestie.

Na de rust van het meer vertrekken we richting Kyoto waar we overnachten in een Ryokan, een typisch Japanse herberg waar we zullen slapen op comfortabele futtonkussens. Onze herberg, Gion Hatanaka is gelegen in het hartje van Kyoto, midden in het beroemde Geisha-district.

Kijk ook eens op:

Ryokan

Dag 4: Keizerlijk paleis en de oostelijke tuinen

De wagen vermindert geleidelijk aan vaart terwijl we langs het Parlementsgebouw rijden om uiteindelijk bij de oostelijke tuinen en het keizerlijk paleis aan te komen. De lentezon klimt de hemel in en wij wandelen, genietend van al die pracht, de keizerlijke tuinen in. Het is een ideale dag om de rustige sfeer van deze imperiale hoven te komen opsnuiven en de magnifieke Japanse kerselaars, die volop in bloei staan, te bewonderen. De kersenbloesems, ook wel Sakura genoemd, staan symbool voor de vergankelijke schoonheid van Japan.

Dat Japan trots is op zijn Sakura bewijst het jaarlijks weerkerend festival ingericht als eerbetoon aan de Japanse sierkers. Bovendien kan je in de lente een Sakuratour volgen, waardoor je de mooiste plekjes in Tokyo ontdekt met in bloei staande kerselaars.

Ondertussen zijn we via de eerste poort een binnenplaats overgestoken en zijn we nu in de tuin terecht gekomen die deels volgens klassiek Japanse stijl is aangelegd.

Van het keizerlijk paleis zien we niet veel. We kunnen straks vragen aan Hiro om via de Nijubashibrug te rijden vanwaar we misschien iets meer dan een glimp zullen kunnen opvangen. Hoe dan ook, het keizerlijk paleis Kokyo is niet toegankelijk voor toeristen. Slechts twee keer per jaar, met name met de verjaardag van de keizer en op 2 januari (= Japans nieuwjaar) is enkel de binnenplaats van het paleis toegankelijk voor het publiek. En zo lang we geen officiële gasten van de keizer zijn, zullen we helaas noch de binnenkant van het kasteel, noch de hofhouding zien.

Dankzij Hiro is het ons toch gelukt om tot op het grote keizerlijke plein te geraken en net op dat ogenblik werd de wacht afgelost.

Dag 3 b: Meiji Jingu (Meiji schrijn)

Hiro manoeuvreert handig de witte Lexus tot voor de ingang van het 700 000 vierkante meter Yoyogipark waarin het Meiji-schrijn ligt. Gewapend met een plooibaar zitkrukje, een flesje water en een appel wandelen we, rustig genietend van dit prachtig stukje natuur midden in Tokyo, in de richting van het schrijn. We snuiven de lente op en pompen onze longen vol met gezonde lucht.

Opvallend is dat iedereen in dit park zijn eigen ding doet. Sommigen liggen languit op het gras, anderen beoefenen Tai-Chi en wat verder zie je dan weer jongeren danspasjes instuderen. Het is een leuke gezellige boel in dit park en je komt ogen te kort.



Het Meiji-schrijn werd in 1920 gebouwd door 100 000 vrijwilligers ter ere van keizer Meiji en zijn echtgenote keizerin Shoken. Het echtpaar ligt begraven in Kyoto. Keizer Meiji veranderde het feodale Japan in een moderne welvarende staat.
Het schrijn zelf is voorbehouden aan de priesters en priesteressen.

Bezoekers kopen een gebedsplankje, waarop ze dan een wens, een gebedje of een dankzegging aan de Kami (神 is het Japanse woord voor god) opschrijven. Het plankje wordt opgehangen aan een daarvoor voorziene plaats waarna ze op gezette data door de priesters weer worden verzameld en samen worden verbrand opdat de wens of gebed in rook opstijgt naar de Kami.
We kopen allebei een gebedsplankje met de gedachte 'baat het niet het schaadt ook niet' en schrijven er elk onze wens op.

Na dit moment van bezinning lopen we via de Sangobashi-uitgang richting het Olympisch centrum, gebouwd ter ere van de Olympische Spelen van 1964 door architect Kenzo Tange. Deze kunstenaar combineerde modernisme met traditionele Japanse stijlen. Een ander prachtig gebouw dat we zeker nog moeten bezoeken is de Sint-Mariakathedraal in Tokyo.

Hiro staat ons al op te wachten en gidst ons door de straten naar Harajuku, een gebied rond het station Harajuku waar jongeren gekleed in verschillende stylen rondhangen. Deze buurt is dan ook bekend omwille van de unieke straatmode. Het gaat hier vooral om het creëren van een eigen stijl. Door hun extreme kledingstijl willen de jongeren rebelleren tegen het regime van de volwassenen en de saaie schooluniformen die ze al vanaf de kleuterschool moeten dragen. Het is echt wel schrikken bij de eerste aanblik, want je mag dan al tegen een stootje kunnen, hun keuze is toch wel heel ... excentriek. Maak zelf je mening op!



Meer informatie ?

Keizer Meiji

Harajuku-stijlen

Dag 3: Ohayo gozaimasu (goeiemorgen in het Japans)

De ochtenstond heeft goud in de morgen, ook in Tokyo. Met kleine slaapoogjes kijk ik door het raam van onze kamer op de 34ste verdieping wanneer ik de eerste stralen van de rijzende zon ontwaar. 'Wakker worden' fluister ik. Zou ik je wakker durven maken ? Dit spektakel kan ik toch niet alleen bewonderen. Zachtjes raak ik je aan, je kreunt lichtjes en draait je op je andere zijde. Ik twijfel even, maar geef je toch nog een duwtje. Verbaasd kijk je me aan.
'De zon komt op' zeg ik. 'Je moet komen kijken'
'Nu ?'
'Ja, nu!'
Lui rek je je uit, wrijft even in de ogen en dan komt er eindelijk beweging in dat lome lijf. Slaapdronken staan we naast elkaar voor het raam en kijken naar het mooiste natuurspektakel. Japan wordt niet voor niets het land van de rijzende zon genoemd!



Met natte haren en een zachte witte hotelbadjas om, kom je uit de badkamer. Terwijl jij onder de douche stond heb ik alvast een theetje gezet. Ik vind het geweldig dat we op onze kamer ook nog even thee of koffie kunnen drinken zonder meteen beroep te moeten doen op de roomservice. Het heeft zo iets intiems, iets gezelligs.

Deze voormiddag hebben we vrij genomen om op eigen houtje het hotel en de buurt te verkennen, in de namiddag komt Hiro ons weer oppikken met de limousine om naar het Meiji Schrijn te gaan kijken en de buurt rond het station Harajuku te ontdekken.

Voor het ontbijt gaan we naar het restaurant K'shiki op de 38ste etage vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de keizerlijke tuinen. Vanaf 6 uur kan je hier genieten van een westers of Japans ontbijt of een mixed van beide. Terwijl ik aan mijn thee nip denk ik luidop ... 'dit is genieten!' En met een zalige glimlach en twinkelende ogen zeg jij: 'ja, dit is pure luxe in Zen-stijl. Wat hebben wij toch geluk!'. In stilte genieten we verder van ons ontbijt en het uitzicht.

Op de ontdekkingstocht door het hotel hebben we naast het theehoekje - waarvan achteraf zal blijken dat er verschillende zijn - ook een kijkje gaan nemen in de Spa. Ons verblijf zal te kort zijn om dit hotel helemaal te verkennen, maar gelukkig weten we nu al dat we hier terug komen.

Buiten de hotelingang lopen we links de straat in en komen recht uit op het gebouw van de Japanse bank. Je hebt een oud en een nieuw gedeelte. Het oude neo-barokgedeelte werd opgetrokken in 1896 en is samen met het Geihin-kan in Akasaka (paleis van Akasaka) een van de beste voorbeelden van westerse architectuur van het Meiji-tijdperk (1868-1912).

Al wandelen zijn we in de Marunouchibuurt gekomen, dit is een commercieel district tussen het station van Tokyo en het Keizerlijk paleis met immens hoge wolkenkrabbers. In deze omgeving hebben bedrijven zoals Konica Minolta, de Mitsubishi groep alsook verschillende banken waaronder Citigroup, Rabobank, JPMorgan, Bank of India en Royal Insurance hun hoofdkwartier.

Tot onze grote verbazing zien we plots een café/eethuis met de naam 'Antwerp Central' waar ze originele Belgische stoemp serveren met al even originele blonde Leffe. Vermits het nu toch etenstijd is kunnen we misschien hier op het terrasje een hapje eten ?


Kijk ook even naar volgende sites:

Virtuele rondrit Bank van Japan

Geihin-kan

Marunouchi

Antwerp Central in Tokyo