Dag 15: Takarazuka

Het was gisteren een lange dag waardoor we deze ochtend nogal laat uit de startblokken schoten. Maar het is per slot van rekening vakantie en dus gaan we gewoon toegeven aan dat luie gevoel.

Na de lichte lunch trekken we naar het fitnessgedeelte van het hotel op de 38ste etage vanwaar we een prachtig zicht hebben over de stad. Kan je nog iets leuker bedenken dan je lekker in het zweet te werken terwijl je geniet van een wervelend Tokyo?

We starten eerst met een rondje fietsen als opwarmer om dan over te gaan tot onze conditieoefeningen. Wie zei ook alweer: 'een gezonde geest in een gezond lichaam' ?

Na de lekkere warme douche gaat het richting Spa waar we een paar slippers (alweer slippers !) en een zachte badjas krijgen van een bijzonder vriendelijke gastvrouw. Nog rozig van de hete douche vleien we ons op het massagebed (lees: massage-bed en niet massa-gebed ) voor een lichaamsmassage. Alle drukpunten worden onder handen genomen, waarbij bepaalde tsubo's (drukpunten) enigszins pijnlijk aanvoelen.

En dan is het tijd voor de sauna; terwijl jij lekker gaat uitzweten ga ik me verder ontspannen onder de jetstream en lekker ronddobberen in het gemineraliseerde water dat 38° C heeft. Voor een koukleum als ik is dit het paradijs op aarde.

Vanavond staat er alweer een brokje cultuur op het menu. We gaan naar een optreden van een extreem populair type Japans theater, nl. het Takarazuka. Terwijl we gisteren naar een Kabuki-voorstelling gingen kijken, waar uitsluitend mannen in de casting stonden, gaan we vanavond naar een voorstelling waarin uitsluitend dames de rollen voor hun rekening nemen, ongeacht of dit een vrouwen- dan wel een mannenrol is. Sinds 1914 spelen de meisjes westerse revues en musicals waarbij het idee volledig is gebaseerd op de formule van de Broadway-musicals.

Elk jaar worden er ongeveer 50 meisjes geselecteerd uit duizenden kandidaten. De opleiding tot Takarazukienne is dan ook zeer exclusief, intensief maar vooral zeer gedisciplineerd.

De Takarazuka Revue weerspiegelt vooral de ambivalentie van het huidige Japan waarin enerzijds de traditionele rol van de (huis)vrouw vast ligt en anderzijds de moderniteit van de hoogtechnologische mannelijke maatschappij. Het is net het doorbreken van die rolpatronen op een eigenzinnige én kunstzinnige manier dat dit uitzonderlijk professioneel vrouwelijk gezelschap zo succesvol maakt.

Vanavond staat 'Dream Kingdom' geafficheerd en ik kan haast niet wachten om mij te laten meeslepen in de fantasiewereld van de performers, me te laten vervoeren door de prachtige stemmen en me door het wervelend showgehalte te laten overrompelen. Eén ding is zeker: deze avond kan voor mij niet meer stuk!

Trailer Dream Kingdom - Takarazuka

Krijg je er niet genoeg van? Klik dan op de link

Geschiedenis van Takarazuka theater

Dag 14: terug in Tokyo - Sushi - Tokyo Tower - Kabuki

Deze morgen om 8u40 hebben we het vliegtuig genomen in Osaka - Kansai International Airport richting Tokyo. Na een rustige vlucht van ongeveer anderhalf uur zijn we geland in Tokyo Narita Airport waar onze Hiro ons stond op te wachten om ons terug naar het Mandarin Oriental Tokyo Hotel te brengen.

We hebben net een heerlijke sushi binnen gewerkt en in tegenstelling tot wat veel mensen denken is sushi geen synoniem voor rauwe vis, dat is slechts één van de mogelijke ingrediënten. Er wordt ook wel gerookte of gekookte vis in sushi verwerkt of groenten of omelet.

Een sushibar kennen we allemaal, alleen hebben we vandaag een heel bizarre sushi-bar gevonden, vreemd in onze ogen maar gemeengoed in Japan. We zijn terecht gekomen in een van de vele 'Kaiten-sushi'-bars; je zou het een 'fastfoodsushibar' kunnen noemen. In het restaurant loopt een lopende band waarop de gerechten staan; de band loop rechts weg wat het gemakkelijkst is voor rechtshandigen. Het is gewoon een onbeschrijfelijke ervaring.

Na deze "gastronomische" ervaring gaan we op pad om één van Tokyo's bezienswaardigheden te bezoeken die we bij het begin van onze reis niet hebben aangedaan. Wie de Tokyo Tower niet heeft bezocht heeft Tokyo niet gezien, want de evenknie van de Parijse Eiffeltoren staat hier midden in de stadswijk van Minato. De in 1958 gebouwde toren, waarvan het ontwerp is gebaseerd op de Eiffeltoren in Parijs is een stalen constructie van 4000 ton en is in wit en oranjerood geschilderd om te voldoen aan de eisen van het vliegverkeer.

Op 150 m bevindt zich het belangrijkste uitzichtdek en op 250 m is er nog een speciale uitkijkpost. Beide bieden een spectaculair zicht op de stad. En wij hebben alweer geluk! Het is helder weer en kunnen in de verte de vulkaan Fuji zien. Gewoon prachtig !!

Ondertussen zijn we terug in het hotel om ons klaar te maken voor onze Kabuki-avond. Kabuki (歌舞伎, kabuki) is een traditionele Japanse vorm van theater die is ontstaan tijdens de Edoperiode. Het was vooral een kunstvorm van de stadslui en niet van de hogere sociale klassen. De kabuki-acteurs, die oorspronkelijk zowel mannen als vrouwen waren, zijn nu uitsluitend mannelijk sinds Tokugawa Leyasu de vrouwen verbood om te acteren. De mannelijke vertolkers van vrouwelijke rollen worden Onnagata genoemd.

De stukken gaan over historische gebeurtenissen met als centraal thema de conflicten in de liefde tussen man en vrouw.

Sinds 2005 staat kabuki vermeld op de lijst van Unesco als immaterieel erfgoed van de mensheid.

Op weg naar het bekendste kabukitheater Kabukiza rijden we voorbij de Tokyo Tower. Terwijl deze overdag wit en roodoranje ziet, schittert deze nu van de lichtjes de Parijse lichtstad waardig.

Het voelt zelfs surrealistisch aan om in Tokyo te zijn en de bekende Eiffeltoren voorbij te rijden. Hiro verbetert mij meteen en zegt met verdoken trots: "It's the Tokyo Tower! "en glimlacht welwillend naar me. Tja, ik zal het geweten hebben ...