Speciaal voor Kaatje !

Speciaal voor Kaatje !

Route van onze reis

donderdag 23 juni 2011

Dag 9: Barranca del Cobre > Batopilas

Creel, omgeven door mooie naaldbomen en eikenbossen met rondom rond prachtige rotsen, ligt 175 km zuidwestwaarts van Chihuahua op een hoogte van ongeveer 2 500 m. Vandaag vertrekken we echter met de bus naar Batopilas, een onooglijk klein dorpje aan de voet van een berg zowat 2000 m lager dan Creel. Terwijl het klimaat hier in Creel als aangenaam wordt ervaren omdat het overdag zo tussen de 20 à 25 graden is heeft men ons al gewaarschuwd voor het subtropisch klimaat van Batopilas met zijn benauwende vochtige warmte.

De trip naar Batopilas doen we met de lokale bus, maar achteraf bekeken hadden we deze beter met een ervaren chauffeur met een 4x4 terreinwagen kunnen doen. Eerlijk? Ja, we hebben ze geknepen  De route was op meer dan één manier 'adembenemend' ! We hebben zo goed mogelijk de meer dan 5 uren durende tocht proberen vast te leggen zodat je zelf kan oordelen ...



De enige manier om in Batopilas te komen is via een 65 km lange baan met kiezels die zich net naast de diepe afgronden bevindt. Eigenlijk is het een smalle weg die je van een hoogte van 2,5 km via een slingerend pad langs ravijnen naar beneden brengt. Tijdens de trip zie je wel adembenemende vergezichten en daar doe je het tenslotte voor.

Heelhuids hebben we het er van af gebracht en we mogen er niet aan denken dat we nog terug naar Creel moeten morgen!

Batopilas was eeuwen geleden de bakermat van de zilvermijnen, helaas blijft daar vandaag niets meer van over behalve de ruïnes van het landgoed van de voormalige eigenaar van de mijnen. Aangezien het dorp zo goed als afgesneden is van de andere dorpen door zijn onherbergzame ligging zijn de bewoners ook bekend als het volk dat lange afstanden kan overbruggen. Niet moeilijk natuurlijk als je weet dat de scholen voor de kinderen gemiddeld anderhalfuur lopen is en dat ze voor de waterbevoorrading makkelijk een half uur moeten lopen.

Helaas heeft ook de drugswereld grip gekregen op deze Tarahumara indianen. Rijke Mexicanen betalen sommige indianen een goed dagloon om hasj te verbouwen. Je ziet hier dan ook een grote tegenstelling tussen rijk en arm.

Tijd om ons hotelletje te zoeken. Hotel Mary is volgens ons het enige hotelletje in het gebied; je hebt natuurlijk wel ook lokale "B and B's" maar onze zin voor avontuur kent zijn grenzen 
Nadat we wat gegeten hebben en ons wat verfrist zijn we wat gaan kuieren ... en hebben we kennis gemaakt met het lokale leven dat rustig voortkabbelt.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten