Dag 2: Narita Airport

Het is bijna zo ver! De lampjes met 'fasten seat belts' lichten op. De steward komt nog even langs om te kijken of we onze rugleuning hebben recht gezet én of we onze veiligheidsgordels weer om hebben.
'Kijk eens door het venster, zie je al iets?'
'Alleen maar wolken...'

Langzaam begint de daling naar het Narita vliegveld.

'Wil jij ook wat kauwgom ?' Tja, het hoogteverschil zorgt altijd voor wat druk in de oortjes.
Ik steek nog vlug mijn boek 'De knoppen breken' van Kenzaburo Oë weg. De Japanse nobelprijswinnaar moet nu even wijken voor het genot van een zachte landing.

'Kijk, je ziet de rijstvelden al!' En ja, een blik uit het kleine raam toont een aaneenschakeling van kleine rijstveldjes, die langzaam plaats maken voor de buitenwijken van Tokyo.
'We zijn er bijna ... ik voel het aan mijn oren. Nog even en we zitten op Japanse bodem!'




We laten ons met de mensenstroom meevoeren naar de bagagebanden. Na een korte periode komt onze bagage aangerold en wordt keurig naast de band gezet. Dit is de enige luchthaven die ik ken waar het luchthavenpersoneel de koffers van de band neemt. Typisch Japans!?

Tot nog toe verloopt alles relatief vlot zoals we van de efficiënte Japanners hadden verwacht. Uiteraard zijn er de drugshonden en de verplichte vingerafdrukken, maar dat hoort er nu eenmaal bij. In onze huidige maatschappij hebben we er ons al lang bij neergelegd dat we omwille van onze eigen veiligheid, een stukje privacy moeten opgeven. The 'Big Brother' van Orson Welles is geleidelijk en heel subtiel ons leven binnengedrongen.


Met onze koffers in de hand lopen we naar de
uitgang waar een limousine ons komt ophalen.
En ja hoor, daar staat een jongeman in blue jeans,
wit hemd, zwarte das en een licht grijs vestje met
een bordje waarop keurig onze namen staan. Zodra
we ons hebben voorgesteld, buigt hij als een Zwitsers
knipmes en neemt hij meteen onze koffers over.


Hiro


Glimlachend nodigt hij ons uit hem te volgen naar de wagen. Opgelucht omdat de vlucht, ondanks de vertraging, goed is verlopen en blij dat we eindelijk terug op vaste bodem staan, lopen we samen met onze chauffeur Hiro naar de auto, welke een V8 hybride Lexus blijkt te zijn.
Hiro wordt zeker onze 'hero', want de volgende dagen is hij onze vaste chauffeur.